Tak, mam już 18 lat. Nie wyglądam staro, za to blado.
Na skórze mam odciski od wspinaczki górskiej na górę Monotonii i kilka bardzo głębokich zagojonych ran po wojnie w Rodzinie.

Tak, wiem. Jestem jeszcze młoda, jeszcze setki kilometrów przede mną do przebycia. Ale czasem już naprawdę myślę tylko o tym żeby tylko trochę wolniej oddychać.

Czas mija szybko, ja się nie chce z nim ścigać, i tak już ściągam się z ludźmi i to mi wystarczy. Ale nie chce się zatrzymywać, by znowu nie stać w miejscu przez lata.

Choć prawda jest taka, że życie jak Ziemia się obraca, dalej będzie trwać mimo że góry się nie poruszają. A jedyne co się rusza to my i na niebie chmury.

Nie chcę umrzeć pod Młodo i Szybko tylko w miejscowości Starość w domku z ogródkiem.
Dlatego że doceniam, że żyje Teraz i będę, jeśli będę żyć Pojutrze.

Więc, mogę powiedzieć śmiało, że droga młodzieży, też dorastają.