stół jest jak rana
rozciągnięta między ludźmi

biały obrus jak opatrunek
który i tak przesiąka pamięcią

​chleb pęka w dłoniach
jakby znał wszystkie głody
te z braku
i te, które wracają nocą
kiedy imię Boga
grzęźnie w gardle

​karp patrzy gwiazdą
zimną
szklaną

patrzy z talerza
przez szkło, którego nie ma
jakby wiedział
że narodziny i śmierć
to ten sam skurcz światła
ten sam zapach
wilgotny
metaliczny
prawdziwy

​choinka stoi krzywo
jak drzewo po przesłuchaniu

żywica ścieka powoli
krew lasu
która jeszcze wierzy
że Bóg schodzi nisko
do rzeczy prostych
do igieł
do dłoni

​opłatek
cienki jak oddech
między słowami
których nie umiemy powiedzieć

​krew na wardze smakuje
jak wrzący lód
jak igła światła wbita pod paznokieć

rozrywamy tę biel aż do żywego
by sprawdzić,
czy pod spodem jeszcze pulsuje strach
​łamiemy go
jakbyśmy sprawdzali
czy Bóg naprawdę jest kruchy
i czekamy
nie na cud
lecz na obecność
jak ciało czeka na dotyk
jak ta noc
czeka na jedno światło

​za oknem noc jest surowa
nie obiecuje zbawienia

śnieg nie jest biały
jest ciężki
milczeniem Boga
który idzie pieszo

​w izbie gęstnieje cisza
jakby ktoś niewidzialny
zdjął płaszcz
i usiadł między nami

​krzesło skrzypi
pod ciężarem, którego nie widać
lecz od którego
robi się cieplej
nie w blasku
lecz w zmęczeniu
nie w słowie
lecz w ukojeniu

​Bóg przychodzi
jak ciepło oddechu na szybie
jak puls pod skórę
jak ręka
która nie tłumaczy
tylko trwa

w tę jedyną noc
nie boisz się własnego serca

Ktoś czekał na ciebie
dłużej
niż ty na Niego