Scenka sytuacyjna ukazana w Twoim wierszy rzeczywiście ujmuje prostotą. Co nie znaczy, że mało w niej treści. Mamy więc dzieciaka, który wraz z ojcem spaceruje po lesie w poszukiwaniu grzybów. Młody znalezionym przez siebie kijem odgarnia krzaki, gałęzie i zarośla szukając tam grzybów. Scenka jakich wiele dla również wielu z nas.

Ja oczywiście brnę w symbolikę. I tak oto odczytuję Twój wiersz:

Ojcem jest Bóg.
Dzieckiem – człowiek.
Lasem jest codzienność.
Chaszcze to trudy życia oraz to, co dotąd jeszcze dla człowieka nieznane, niedojrzałe w nim.
Kijem jest umiejętność zachowania dystansu do życia i siebie samego.
Dłuższe i cieplejsze dni "kiedyś", to entuzjazm charakterystyczny dla młodości. Może też wskazanie na większe otwarcie na emocjonalność.
W domyśle "dziś" więcej jest racjonalnej kalkulacji niż emocji i poniekąd też naiwności.
Zapach lasu oraz ilustracje książkowe wskazują na wyobraźnię, a także na swoistą wizję życia, jaką posiadał peel w wieku młodzieńczym.
Sójka to oczywiście zwiastun czegoś.
Dalej wskazanie jest na śmierć oraz spaloną Ziemię, co mnie odsyła do stwierdzenia, że peel doświadcza świadomości własnej skończoności, nieuchronnie zbliżającej się śmierci. Można też tu dostrzec myśl o przemijaniu świata, o jego końcu. Spalona Ziemia jako obraz końca świata, który spłonie goracem Słońca.
Znalezione grzyby (koźlaki) to oczywiście sukces, który przeciwstawiony jest innej formie sukcesu – zawodowego wspinania się po szczeblach kariery.

Zdaje się więc, iż należałoby zastanowić się, czym w gruncie rzeczy są ów znalezione grzyby? Czego są symbolem?

W całym tym kontekście, który rozpisałem z symboliki wiersza, zdaje się, że mowa tu o jakiejś ko kretnej wartości. Moja myśl zatrzymała się na specyfice porostu koźlaków. One bowiem wyrastają w odpowiednim "otoczeniu". Zwykle przy drzewach liściastych. Rosną samotnie lub – co się częściej zdarza – po kilka obok siebie. To przywołuje na myśl obraz rodziny.

Tak więc widzę tu w Twoim wierszu, Kornelu, opowieść o życiu człowieka. Opowieść o życiu człowieka wierzącego, który idzie z Bogiem przez życie. W tym życiu człowiek poszukuje. Bóg zwyczajnie Jest i tyle człowiekowi wystarcza w poczuciu jego bezpieczeństwa i pewności, że się nie zgubi bezpowrotnie. Tak więc ten człowiek nauczył się zachowywać zdrowy dystans do tego, co go w życiu spotyka. Moznaby więc dostrzec tu swoisty pokój, pokój ducha, który trwa w człowieku. A szczęście oraz niewątpliwie największą wartość ów człowiek upatruje we własnej rodzinie. To te relacje są dla niego najważniejsze. W nich dostrzega własne spełnienie. Miłość, która łączy ludzi, i ktora jest płodna – nie tylko w sensie seksualnym, prokreacyjnym, ale takze w sensie mnożenia ów miłości przez dzielenie się nią z innymi. Wszystko inne, a więc cały ten codzienny, zawodowy szał w poszukiwaniu "czegoś" wielkiego i pięknego, to zwykła marność, która niewiele jest warta.

Tak to widzę rozczytując Twój wiersz.
Pozdrawiam Cię. Hej ho! 😊🙋‍♂️

Świetnie oddana beztroska deciństwa , w zderzeniu z pędzącą na oślep dorosłością .

Pozdrawiam :)

Wiesz Kornelu, właśnie przeniosłeś mnie do lasu na grzyby. Jak przyjemnie jest kroczyć po nim z Ojcem, który zapewnia bezpieczeństwo. Celnie oddałeś dziecięcy zachwyt nad zwykłym życiem, kiedy jeszcze przez chwilę potrafią cieszyć zwykłe dni, rzeczy, zdarzenia. Kiedy cały ten pęd "na łeb na szyję" przez życie jest tylko zbliżająca się nieuchronnie falą rozczarowań...
Pozdrawiam ciepło z ukłonem dla Poety.

Świetny wiersz, te proste obrazy i radości jakże byly ważniejsze niż dorosły świat oklasków i czerwonych dywanów...
Pozdrawiam, pidziwiam warsztat 5/6 ⭐

Sentymentalne wspomnienia, tęsknota za światem dzieciństwa, który jawi się z oddali jako idealny, a my jako niewinni prostotą dziecięctwa.. dobrze oddałeś ten stan:) Zdaje mi się ,że powinno być :"dobry kij" Pozdrawiam ciepło:)