Bardzo lubię temat śmierci, i gdy mam okazję poznać ją od jeszcze jednej strony, to przybiegam, aż się kurzy - tak jak teraz pod Twój wiersz, choć komentuję nieco spóźniona uwzględniając datę dodania go przez Ciebie. U Ciebie ta śmierć jest mam wrażenie zawsze taka spokojna, taka powiedziałabym nawet ustabilizowana, wyważona, to nie jest szok i niedowierzanie w jej istnienie akurat w tej konkretnej chwili, tylko akceptacja, zrozumienie, a nawet właśnie takie przyzwolenie na jej obecność gdzieś tam obok. To tak jakby się miało w myślach powiedzieć "bądź sobie, bo i tak tego nie nikt ani nic nie zmieni, ale z łaski swojej, nie przeszkadzaj, bo jeszcze nie odchodzę, a jak musisz być to chociaż w ciszy, przyjdzie na nas czas". Mnie się ta wizja podoba, choć ma w sobie coś właśnie z takiego zrezygnowania, może nawet rozczarowania. Całe życie przecież temat śmierci przewija się przez dni człowieka, odsłaniając swoje różne oblicza. Wydawać by się mogło, że ona jest zawsze taka wyolbrzymiona, wzniosła, że to wydarzenie wielkiej skali, i można czuć małe rozczarowanie, gdy okazuje się, że jest akurat taka jak w Twoim wierszu.

Snucie planów to niezawodny sposób na odpędzenie myśli o śmierci, ale nie samej śmierci rzecz jasna. Pani od historii powiadasz. Wyobraziłam sobie swoją, coś w tym jest. Pozdrawiam.

Umiera dzień by zrodził się następny, umiera zachód słońca by zrodziło się wschodzące słońce.
Sekundy, minuty zmieniają się w przeszłość ustępując tej krótkiej chwili tu i teraz którą możemy celebrować, delektować się lub rozmyślać o tym co zdarzy się w przyszłości. Trafiłeś tym wierszem w moje rozmyślania o ile go sobie nie nadinterpretuję :)
W każdym razie uczymy się żyć ze świadomością przemijania a wypieranie tej świadomości przyjmuje groteskowe formy.
Świetny wiersz Kornelu.
Pozdrawiam serdecznie :)

No ba! Zdecydowanie dla mnie ma twarz surowej pani od historii, acz maturę zdawałam z biologii :)

Bardzo, bardzo - trafia do mnie ten wiersz. Są sprawy, których nie da się wyprzeć ze świadomości, bo... SĄ.
Napisałeś o ty subtelnie i jakoś tak... spokojnie. Wbrew tematowi - uwodzisz słowem, rzec można ;)

Prawdziwa poezja. Jestem pod wrażeniem.... miłego dzionka:)

Dobrze jest Ciebie czytac...
Dziekuje serdecznie.

U Ciebie zawsze czeka poezja do refleksji.
Pozdrawiam Kornelu🍀

Głęboki przekaz wiersza , skłania do refleksji .

Pozdrawiam Kornelu :)

Świetny wiersz, dający do myślenia...śmierć jest nieodłącznym towarzyszem, oswajamy go cale życie..

Wybacz truizm - życie to umieranie, na leżąco, na stojąco lub w biegu. Nie myśleć o niej chociaż przez chwilę, zagryzając herbatnik chwilowego zapomnienia. Co Ci powiem, jak zwykle świetny i głęboki. Dobrze Cię czytać. Serdecznie :-).

Tylko czy da się nabrać na maślane.......:)
Dobre rozważania.
Pozdrawiam:)