nie mów mi co mam robić
a jeśli już to nie pytaj
dlaczego moja samotność
jest lądem nieodkrytym

w niej mam upodobanie
na chwile wizją zajęte
o świecie który bez granic
mógłby oddychać pięknem

więc nie mów mi co robić
postaraj się usiąść w ciszy
i spróbuj odnaleźć w sobie
many których nie słyszysz

a potem otwórz oczy
powiekami zbyt przymknięte
spróbujemy się zjednoczyć
w milczenia czystym pięknie

.

oddycham swobodą tej chwili co kusi
nirwany urodą . gdy nic mnie nie dusi

i jestem tak wolna jak wiatr który wieje
niezmiennie swobodny choć czasem deszcz leje

oddycham i tańczę choć ziemia zbyt twarda
chce zmusić do płaczu . ja czuję się harda

i łapię tę chwilę pod wiatr wznoszę skrzydła
a pyłek motyli rozpylam w mamidła

co w oczach się mienią dni cudnych urodą
bym mogła się w ziemi rozrastać swobodą


ziarnistość

życie jest takie lapidarne
jak wiadomości z telewizji
co rozsypują marne ziarno
otaczające hipokryzją

wiedzy nie-zbędnej . w marnej roli
wyrasta wojną okrucieństwa
milczenia tych co wiele mogą
nie robiąc nic pragną zwycięstwa

a człowiek milczy zadziwiony
i wciąż od nowa siebie pyta
jak można zniszczyć marne plony
z których wyrasta hipokryzja

i nic i wiele i cokolwiek
a jeśli już to mądrą dłonią
gdzie człowiek znaczy drugi człowiek
ze złego ziarna wzrasta dobro




. pokaż mi to miejsce, w którym żyje magia .