czasami czuję smak dzieciństwa
któremu dane było przeżyć
szczęście a w nim odnaleźć przystań
dla której wciąż próbuję wierzyć

w wróżki . demony . pajacyki
i miękkie misie do poduszki
być wszystkim naraz i być nikim
takie nie.winne karaluszki

czasami znikam pod kołderką
nieba co wciąż mi przyszłość wróży
i staję się nadzieją wszelką
wiecznie gotową do podróży

w miejsca dla których moje życie
jest nieskończoną bajką w sobie
tą z której tworzę wersów tygiel
by w nim zacierać wszelkie fobie

czasami czuję nazbyt wiele
a słowa prochem lecą z wiatrem
kiedy próbuję się weselić
z mym częstochowskim fraz teatrem

.

uwięzione w klatce życia
dusze tych co czują więcej
wciąż próbują wbrew oddychać
póki w ciele bije serce

póki czują że wciąż można
mieć na wskroś otwarte oczy
ścielą klatkę puchem dobra
naprawiają świat wśród nocy

a poezja je kształtuje
w byty pogodzone z losem
życia w którym więcej czują
i w realiach żyją trochę


.