ciągle rodzę się od nowa
niczym wenus z morskiej piany
by co noc móc w głębi schować
strofy co tęsknotą ranią

za nieznanym oczom lądem
gdzie się zieleń w błękit wiesza
odbierając sercu troskę
szumem wiatru splin pociesza

nieskończona to historia
zaplątana między wersy
kiedy świt mnie uczy kochać
każdy raz jakby raz pierwszy



- bzdurzanki -

biegnij ze mną w strony dzikie
gdzie winorośl pnie się w górę
ręka w rękę pod chmur szczytem
ominiemy każdą bzdurę

biegnij ze mną i nie pytaj
czemu mam szalone myśli
pnąc się jak winorośl dzika
wciąż próbuję niebo wyśnić

między koszmarami prozy
co finezję w skarbcu chowa
odbierając duszy spokój
rymem rani wszystkie słowa

jakby jej wciąż mało było
tego biegu pod chmur szczyty
tam gdzie dzika pnie się miłość
obiecując wiersz obfity

smaczny jak kiść winogrona
co na ustach soki puszcza
nie pozwala duszy skonać
biegnąc cicho w stronę lustra