Przystanek w Skierniewicach… PKS
Słońce tańczyło na przystanku
jak rozsypane szkło.
Wśród wszystkich twarzy dziewcząt jedna
miała wiosnę we włosach,
ciemnych, kręconych,
falujących jak winne latorośle nad
bezkresnym pustkowiem Civitas di Bagnoregio.
Byłaś w nich ukryta jak bogini w gaju…święta, dzika,
i tak bliska, że aż nieosiągalna.
Moja mokra włoszka. A ja harcerz wędrowiec z duszą na wierzchu…
stałem w tym samym blasku, przytłoczony zielenią,
oszołomiony wonią bzu i świeżej trawy.
A Ty… dyrygowałaś promieniami, a ja ...
byłem ziemią, która czekała na Twój deszcz.
Małgorzata pisała listy atramentem z konwalii,
a Tyś nawet nie spojrzała. Ty śmiałaś się do słońca,
a ja…byłem cieniem, nawet nie spojrzałaś…Ja który pragnął należeć do Twoich stóp.
Przy schodach, w gąszczu bluszczu, przysiadłem jak chłopiec,
co zgubił wróbla, a znalazł niebo. I czekałem. Na Twój uśmiech.
Na skinienie. Na cud. A potem Pilica… i kąpiel w złocie,
i spodenki czerwone jak krew, i schody, po których wchodziłem
w górę, w jasność. A w powietrzu…nie wiem za czym… wzdychałem.
Może za chwilą, która już mija? Może za Tobą? Może za wszystkim,
co piękne i ulotne? A teraz… wiem, że to byłaś Ty…moja …., teraz
zanim jeszcze odkryłem, że czekam.