Ta wiosna była nasza. Przesiąkaliśmy sobą bardziej niż żyzny grunt kwietniowym deszczem. Oddałam ci zieleń ukrywaną skrzętnie w tęczówkach, ty w zamian swój nienaruszony błękit. Drzewa szalały wypuszczając co rusz to nowe pączki, kiedy spacerowaliśmy krętymi alejkami, trzymając się za ręce niczym koszuli matki.
Łowiliśmy pierwszą soczystość traw, a nozdrza i zmysły każdy świeży zapach, i tak porównywały do zapachu pożądanego ciała. Świat stawał się od nowa pięknymi wrotami z obietnicą, że wszystko przed nami.

Zatopieni w sobie odkryliśmy lato. Różnobarwne motyle, niczym kolejne odsłony myśli o tobie wirowały nade mną i we mnie. Uwiłeś mi wianek z kwiatów koniczyny, łąki tonęły kolorami chabru i bezwstydnej czerwieni maków. Ganialiśmy się upojeni sobą i nadzieją, że to co odkryliśmy - odbicie uczuć – pozostanie na zawsze. Drzewa rozkładały gałęzie, by dawać cień a maliny słodziły troski. Strumyk połyskiwał srebrem szczerości, kiedy po raz pierwszy odarłeś mnie z niewinności. Wówczas spójność z czasem i przyrodą, i nami stała się magią. Choćby świat gnał galopem przed siebie na pstrym koniu, my pozostaniemy w tym miejscu wspomnieniami do końca swoich dni.

Życie rozsypywało powoli zasuszone skrzydełka motyli, jednak drzewa czerwienią liści wciąż pisały o naszej miłości. Każdy przechodzień był czytelnikiem i świadkiem, że to dzieje się naprawdę. Nieraz grad tłukł o szyby nieporozumieniem, dzikie ptaki uciekały do ciepła. Trwaliśmy przy sobie w bliskiej ciszy, otwierając ją znowu na słowa gorącymi ustami. Rzewna jesień tęskniła za wiosną, lecz koleje pory muszą być wypełnione. Jak ślady, które pozostawiliśmy na polnej, rozmokłej drodze.

Nawet najsilniejszy wiatr nie był w stanie zatrzymać naszej woli. Przywiał białe drobinki wody zaklęte w niepowtarzalne kształty. Ziemia lśniła bielą, a księżyc dodawał jej niewyobrażalnego czaru. I ponownie nasze kroki w wędrówce przez życie naznaczyły niewinny puch.

Zrobiłam po raz pierwszy zdjęcie, wiedząc, że następnej wiosny już nigdy nie będzie…