Piszesz tak obrazowo, że wszystko widać. Piszesz emocjami. Bardzo mi się podoba. I ta cisza do wsłuchania się w siebie. Już nie pamiętam kiedy ostatni raz jechałam pociągiem. Muzyka piękna.
Miłego wieczoru 🙂

Świetny wiersz, a dworce mają swój, specyficzny klimat.
Pozdrawiam serdecznie :)

Siemanko, Piotrze! Świetny wiersz. Dworce faktycznie są niezwykłym miejscem. Ja również kilka swoich wierszy mapisalem o dworcu i na dworcu kolejowym. Pociągi kojarzą nam się z pędem życia albo z jego nieuchronnym przemijaniem tudzież odjeżdżaniem w przyszłość. Mnie natomiast fascynują same dworce. Szczególnie jako miejsce spotkań człowieka z człowiekiem. Na takim peronie zwykle stoi sporo osób. Różnej maści, różnego koloru skóry, obu płci a nawet nieco plus 😊 itp. itd. tzn. te nasze poukrywane miedzy-wiersze (wiara, wyznania, przekonania, filozofie...). Wiesz, co jest ciekawe? Napisałem powyżej, że dworce są miejscem spotkania czlowieka z człowiekiem, ale czy są nimi rzeczywiście? Jak myślisz? Ja sądzę, że to są miejsca takie bardziej właśnie jak w orzypadku Twojego Peela: że ludzie tam właśnie nie chcą się z ludźmi spotykać... że oni tam są tylko jeden obok drugiego... że są obok siebie, ale się nie spotykają właśnie. Wręcz można zaobserwować czeste odwracanie wzroku. Na dworcach, szczególnie tych kolejowych, panuje trochę taka atmosfera, jakby każdy wchodził tam z jakąś swoją zainstalowaną wokół własnej dupki przestrzenią wrażliwej, szczególnej intymności pt. "nie patrz!", "nie obserwuj!", "nie pytaj!". A już na bank: "nie dotykaj!" Jeśli się trafi jakiś bezdomny gdzieś na ławce albo w kącie jakimś, to tylko wystarczy czytać z ludzkich oczu. A za vhwile przecież większość z nas siadzie do stołu wigilijnego. Niektórzy z wiary, inny z przyzwyczajenia, jeszcze inni, bo tak wypada albo "matka kazali"... Tak czy inaczej wszyscy raczej uznajemy sami siebie za ludzi dobrych. E tam! uznajemy siebie za ludzi! Ot, wielkość! Na dworcu jednak wolimy na przyszłość czekać samotnie. Tzn. nawet jeśli jesteśmy tam z kimś, to swój poczekanie przeżywamy zupełnie osobno, zupełnie samemu.
Na koniec jeszcze tylko wrzucę jedna myśl. Otóż, czy ja wsiądę do pociągu, żeby uciec czy nie wsiądę, to nie ma znaczenia. Jedno się nie zmieni. Mianowicie na pierwszej stacji przy której wysiądę nadal będę musiał pójść pieszo. Choćby tylko schodami do wyjścia. Znaczy to ni mniej ni więcej, że nawet jeśli spróbuję od siebie uciec, to j tak nie dam rady, to i tak będę musiał podjąć wysiłek, żeby swoją resztę życia przejść. A zazwyczaj bywa tak, że w którymś momencie wraca się do stacji ucieczki i zaczyna krok po kroku iść na przód. Siły już nie te, nogi zmeczone, więcej się człowiek namęczy, a przecież chodzi o to, żeby spacerować po peronie własnym, a nie znac każdy jeden w kraju. Tak se luźno myślę... Pozdro Myślicielu! 🙋🏻😃

Twoje teksty Piotrze ewoluują . Jedno ,co pozostaje w nich niezmienne , to emocjonalna prawda przekazu .

Pozdrawiam serdecznie ;-)

Lubię czytać Twoje wiersze.

Często powraca w nich problem z podejmowaniem decyzji
(z tym się utożsamiam)
Bardzo ładna piosenka, dzięki, że mogłem ją poznać.

Pociągi zawsze wzbudzają pewien bieg zdarzeń. Idziemy na peron po to, by gdzieś jechać, albo po kogoś, kto przyjechał. Ty stoisz jak mały chłopiec, który przyszedł z mamą pooglądać pociągi. Stoisz i patrzysz na chwilę, po której nic nie będzie takie samo. Wybrać kierunek strony, losowo wsiąść, czy zostać na pustym peronie? Wewnętrzny chaos i lęk przed wykluczeniem siebie z miejsca wrośniętego jak drzewo. Wiesz, że życie już wie:
/Ty już stanowisz sobie nowe.
Ja staram się stanowić stare/ ... lecz wciąż uparcie stoisz i zazdrośnie spoglądasz na pociągi.

Pozdrawiam

Zastanawiam się czy obecność na dworcu może faktycznie pobudzać pewne emocje. Wygląda na to że tak skoro dajesz tego przykład w tym ciekawym wierszu.Podnosisz poprzeczkę coraz wyżej w pisaniu Piotr. I to jest świetne.
Pozdrawiam.

https://www.google.com/search?client=firefox-b-d&q=Jelaous#fpstate=ive&vld=cid:9b30d723,vid:d0Jyvteqzrw

Pozdrawiam Piotrze, sztampy u Ciebie nie znajdę.

Po przeczytaniu tego interesującego wiersza i ja znalazłam się na tym dworcu, i odczułam jego chłodny, wypełniony ciszą klimat...Kiedyś autor pewnej piosenki proponował aby " Wsiąść do pociągu byle jakiego, nie dbać o bagaż, nie dbać o bilet..." ale nie wiem, czy to dobry wybór... Może i lepiej kupić bilet na pociąg z zaplanowanym kierunkiem? Świetny wiersz, daje do myślenia! Pozdrawiam i miłej niedzieli życzę :)

Piszesz już inaczej, poważniej, dojrzalej z mądrą filozoficzną myślą! Dworce kolejowe mają to coś, atmosfera drogi sprzyja przemyśleniom... podoba mi się wiersz i podkład muzyczny:)
Miłego dnia Piotrze:)⭐🌞

Dobry wiersz .. ja bym wsiadł nawet ...do pociągu byle jakiego ...jak śpiewała Rodowicz ... byle dalej od wszystkiego co przytłacza ... i słucham pięknej melodyjnej muzyki i do życia szczęśliwego powracał ...

Fajny wiersz, refleksja, filozofia i autopsja w jednym. Lubię dworce, a jak mam wybór, zawsze wybieram pociąg. Co do życiowego, wybrałem, czy mnie wybrano dawno i cały czas w tym samym. Nigdy nie przypuszczałem, ze tak będzie, ale jak dobry pociąg, to nie ma co się przesiadać i wszystkiego zostawiać. Pozdrawiam