Przy Bahnhofie wszedłem do znanej
burgerowni i zamówiłem kawę.
Nie dlatego, że serwują jakąś nadzwyczaj
pyszną, ale dlatego, że mają tu ogromną
witrynę z widokiem na ulicę.

Patrzę na ludzi i dostrzegam brak
czasu teraźniejszego, który jest domeną
Boga Wszechmogącego.

Widzę więc jak kobiety, mężczyźni i dzieci,
a także ich zwierzęcy pupile
przemieszczają się od byłem do będę,
i jak się zdaje –
raczej nie spotykają się po drodze
z Dawcą Istnienia.

Mijają się z Panem dnia i nocy,
a oczy mają często wlepione we własne
telefony.

W pseudo restauracji jest nas ośmioro.
Każdy umiejscowił się samotnie.
Sześcioro gapi się w ekrany smartfonów.
Jeden pisze wiersze. Jeden rozmawia do siebie,

choć zaczynam się zastanawiać,
czy aby nie ma widzenia z aniołem.
Dziękuję. Dokończyłem kawę.

Wychodzę.
Pomodlę się w drodze i spróbuję
tam nie rozminąć się
z Bogiem.