Ten wiersz naprawdę mnie zaintrygował i skłonił do refleksji. Podoba mi się, jak zręcznie używasz metafor i kontrastów, aby oddać złożoność emocji i doświadczeń związanych z poszukiwaniem sensu i spełnienia. Wiersz skłania do refleksji nad tym, jak trudne może być znalezienie własnej drogi i celu w życiu, a jednocześnie jak ważne jest, by nie tracić nadziei i wiary w siebie.

Część ,przed chwilka dosłownie przeczytałam u siebie że nazwałeś mnie Jędzą.../ Nędza jestem i owszem...nie mam nic ..choć wszystko mam ... chciało by się dodać też ,,wszystko mogę w Tym,który mnie umacnia ..a że umacnia od zawsze to wiem.
Kiedy leżałam w szpitalu,po urodzeniu syna ..leżała ze mną nijaka ,,Kłoda"" zdaje się Anna ,była ..nie wiem czy jest nadal sędziną .Wtedy ona bardzo chciała mi pomóc ale to wiązało się z wydaniem winnego .Nie zrobiłam tego i od tamtej pory ona już nic więcej dla mnie zrobić nie może ,choć łatwo nie jest to jedno wiem ,jest Ktoś ..kto zawsze mnie podniesie mimo kłód pod nogi....
W przypadku Twojego tutaj utworu ,cóż ..nie wiem kto robi Tobie figle ,kto wkurza czy skarży ...ale na pewno nie jestem to ja:-)
,,odejdź ode mnie ""uporczywie kojarzy mi się tylko z jednym jedynym zdanie które usłyszał Piotr ,tak wiem znowu ta Ewangelią ale ja już inaczej nie umiem ...no sorry :-))))
ogniem skażonym? a cóż to znowu za neologizm?,,ogniem posolonym "" - to powiedzmy że słyszałam ale skarżonym to pierwsze słyszę 😄

zakładając że odbieram wiersz bardzo osobiście
zostawić "kłodę " to co mnie obciąża
pozbyć się negatywnych myśl
i iść dalej bez kłamstw
ale to tylko moje skromne zdanie
pozdrawiam serdecznie 🦋

Wierszujesz bardzo specyficznie i mam kłopoty z wyłapaniem sedna ale to bardzo intrygujące 🙂❤️

Tytuł adekwatny do wiersza ale o to mniejsza.
Pozdrawiam.

Jeden z "czytelniejszych" Twoich utworów ... albo tak mi sie tylko wydaje. Z tytułową kłodę każdy z nas ma do czynienia i to wielokrotnie.
To jakby jakby rozmowa z kimś lub czymś, co trzeba zostawić, odsunąć, od czego trzeba się uwolnić. „Odejdź” powtarza się jak mantra, jak nakaz, który nie tyle prosi, co wymusza dystans. Jest w tym ruch – w dół, w głąb siebie, w stronę rozważań i odrzucenia iluzji. A na końcu – odlot, oderwanie się od rzeczywistości, w której czas i tak okazuje się fałszywy (stanowi kolejną kłodę).
To wiersz o zrywaniu więzów, o odejściu od czegoś, co już nie powinno trwać – o oczyszczającym odrzuceniu, dającym swobodę.
5/6

Słowa niosą misyjne przesłanie aby ludzie pojęli czym tak naprawdę są i jaki jest cel istnienia