Tam wysoko w górze rozpamiętywałam swoją decyzję. Pytanie, czy dobrze zrobiłam, pojawiało się jak mantra. Na kolanach leżał przewodnik po Kenii, lecz ani razu nie zerknęłam do niego. Myśli uciekały wciąż do Filipa. Zamknęłam oczy. Nie wiem, jak na długo? Kiedy senny koszmar obudził mnie, nie wiedzialam, gdzie jestem. Zdezorientowana powoli powracałam do rzeczywistości. Cisza panująca na pokładzie zaniepokoiła mnie... Co ja tu robię?

***
Nabrzeże portowe, w dali światła Trójmiasta. Skulony jak pies szedłem w znajomym kierunku. Zdążyłem w ostatniej chwili przed zamknięciem pubu.
– Przyszedłeś. – Powitała mnie barmanka, czym nie wydawała się wcale zdziwiona. – Tylko jedno piwo! – rzuciła w moją stronę. – Późno już. Niecały kwadrans pozostał – zrzędziła pod nosem, wypełniając do pełna kufel. Niczym po ślizgawce pchnęła kufel po blacie.
Piłem w ciszy. Inni też tu wracają, nie tylko dwa razy do roku, uświadomiłem sobie. Poczułem lekkie ukłucie w okolicy lewej pachy. Nie jestem, i nigdy nie byłem dla nikogo, poza jedną kobietą. Barmanka wcisnęła guzik wysłużonego odtwarzacza i popłynęły słowa piosenki – „Dziewczyna marynarza”.
Popłynąłem w zamyślenie. Znałem słowa na pamięć. Mój stary kapitan nucił ją w czasie flauty, kiedy dla zabicia nudy graliśmy w karty.
– Idealna dla dziewczyny marynarza – zagadnąłem kiedyś i dodałem. – Dla szczwanej flądry, którą… umilkłem, widząc twarz bosmana.
Tego, który nigdy nie wyraził dobrego zdania o żadnej kobiecie, nawet o własnej matce.
– Odrobinę szacunku, szczylu – warknął, rzuciwszy kartami o stół, podreptał na górny pokład.
Pobiegłem za nim. Przysiadłem obok i czekałem. Marznący deszcz i długie milczenie paraliżowało mnie.
– Nie lubię, kiedy ktoś popisuje się mądrością – odezwał się wreszcie. – Jeszcze nic go nie poraniło, a już powtarza opowieści. Jak ci niedzielni żeglarze, co śpiewają o chłopcach z Albatrosa.

– Zwolnij! Jeszcze trochę mi zejdzie.
– Mówiłaś o kwadransie?
– To nie Titanic – dodała. – Kwadrans więcej nie zrobi różnicy.
Dostrzegłem dopiero teraz jej jasne włosy i drobną sylwetkę. Powróciłem do myśli. Kapitan od tamtego czasu był dla mnie niczym ojciec. Młody po studiach lekarz, zaciągnąłem się na statek, kochałem wolność. Po roku, w portowej tawernie, poznałem kobietę moich marzeń. Myślałem, że na zawsze. Los był innego zdania. Trzy lata minęły, a ja nie potrafiłem wyrzucić jej szczoteczki do zębów, po pierwszej spędzonej nocy. Trzymałem w łazience jak reliwie, nie wiem, po co. Żeby pamiętać, jakby mogło się potoczyć moje życie, gdyby polskie drogi nie posiadały dziur, a kierowcy jeździli mniej brawurowo. Tylko ona, potrafiła zrywać kartki z kalendarza o tej samej porze, co ja… Więc, ta szczoteczka przypominała, że dom jest tylko azylem dla nocy, w którym liżę rany, jak bezdomny pies.
– Bolesne wspomnienia, co? – zapytała jasnowłosa. – Trudno się uwolnić?…
– Wspomnienia... – wyszeptałem.
– Bo, nic nie smakuje lepiej od chleba powszedniego – skwitowała.
– Bo, nie istnieje inne pożywienie. Pewnych rzeczy nie da się wyrzucić na śmietnik. Musimy je zastąpić czymś mniej bolesnymi.
– Więc czemu nie zostaniesz na lądzie? – zapytała, mrużąc oczy.
– Zwykle, decydują za nas inni, nie sądzisz? – odpowiedziałem. – Okoliczności, czas i miejsce, do którego jesteśmy przyczepieni jak rzepy.
– Szczerze? – Przeceniamy własną przeszłość. Jesteśmy rozdarci pomiędzy tym, co było, a gdybaniem.
Patrzyłem w martwy punkt, gdzieś w dali jej słowa cichły. Ciekawe, czy ona kochała kogoś aż tak, żeby rzucić wszystko? Czułem, jak w gardle rośnie mi ogromna gula, zacząłem się dusić.
– Oddychaj! Nie przestawaj! – krzyczała przestraszona.
– Nic mi nie jest – odpowiedziałem cicho. – To tylko gorycz.
– Jesteśmy jak delfiny i cenimy przyjaźń i rodzinę … Umieramy tak samo, zaplątani w sieci, dusząc się latami.
– Ty myślisz, że to tak łatwo – rzuciłem. – Spakować codzienność do worka i zacząć wszystko od zera? Właśnie to zrobiłem – zajęczałem. – Za pięć dni czeka mnie lot do Kenii. Zarzuciłem worek na ramię i wyszedłem w ciemność.

Kiedy pięć miesięcy temu, zadzwonił kolega z propozycją wyjazdu, uznałem, że to poroniony pomysł. Neurochirurg z Warszawy organizował misję medyczną i kompletował skład.
– Arturze, ty chyba zwariowałeś! – krzyknąłem.
– Maciek i ty to mówisz? – odpowiedział. – Pamiętasz swój wybór, kiedy oznajmiłeś, że wypływasz w morze na lata. – Zaśmiał się.
– To samo mi wtedy powiedziałeś... Ile mam czasu? – spytałem.
– Dwa dni, i wiedz, że są chętni – poinformował stanowczo.
– A co Beata na to?…
– To przeszłość – przerwał poirytowanym głosem. – Czekam na telefon, hej.

***
Cała podróż przebiegała lepiej, niż się spodziewałam. Głos stewardesy poinformował nas o lądowaniu. Nastąpiło poruszenie wśród pasażerów. A u mnie ciągle ten niepokój tkwił w głowie.
– Proszę, to chyba pani książka. – Usłyszałam zachrypły głos.
Dopiero teraz, zauważyłam obok mężczyznę o wypłowiałych niebieskich oczach. Twarz zorana zmarszczkami i z blizną na lewej kości policzkowej. Mocna hebanowa opalenizna ładnie kontrastowała z błękitną koszulą.
– Tak, moja. Dziękuję. – Uśmiechnęłam się od niechcenia.
– Proszę – rzekł. – Gdyby nie książka, nie poznalibyśmy się. – Maciek – rzucił, podając dłoń.
– Dobrochna. – Odwzajemniłam uściskiem.

Wylądowaliśmy w Nairobi-Embakasi. Po wyjściu z klimatyzowanego samolotu uderzyło w nas upalne, gęste powietrze. Nad nami rozciągał się widok rozgwieżdżonego nieba. Przed wyjściem z hali odpraw czekały cztery terenówki Toyota. Ruszyliśmy oświetloną autostradą na zachód. Po jakimś czasie ogarnęła nas niesamowita ciemność i cisza. Co przyniesie świt? Myślałam.