Dostojnym słowem płynie pieśń,
Ballady dźwięczą nuty.
Jak światła łut na kismet wnieść,
W spuścizny treść zakuty?

Dzielnica marna, szczekał pies,
Śnieg, buty z cholewami,
Przyciemna klatka, schodów brud,
Balangi z kolegami.

Kto mocny w gębie alfa jest,
Gest, bajer, brachu polej.
Zahaczył wzrokiem, ona też,
Tak jakoś imponował.

Oddali sobie, strychu kurz,
A później jeszcze często,
Los, ślepy traf, okrągły brzuch,
Druh, ołtarz, welon, szczęście.

Wybijał zegar różny czas
Na promilowym progu.
Nie zawsze było my i nas,
Nie zawsze szlak ku bogu.

Sahara w krtani, pęka łeb,
W kołysce bachor skrzeczy.
Rzygała jadem, w mordę bił,
Się rozstać – nie do rzeczy.

Funduszy brak, robili skok,
Dorabiał wytrychami.
Gość nakrył ich, rozpoznał wzrok,
Ostrzami zaciachali.

Ach jaki piękny jest ten świat
Na zewnątrz przed kratami,
W zastępstwie inny brynol wziął,
Nie chciała bywać sama.

Szalona ziemia kręci się,
Sen niesie błogi spokój.
Ze szklanic resztki spijał brzdąc,
Leżeli tuż przy boku.