Tak było najczęściej, no chyba że akurat wspólny wróg nas zjednoczył i nie tylko u nas tak sie dzieje. Wierszyk jak zwykle świetnie napisany choć może nie za miły w treści. Pozdrawiam z uśmiechem:)))
O jeszcze może odpowiedź na Twój komentarz.
Michale przypominając słowa klasyka. "Bój sie Boga nareszcie jesteś" Już byłem pełen obaw ale z drugiej strony chyba bez potrzeby bo przecież Ty masz się na moim pogrzebie przeziębić. Napisałeś bardzo dużo i niewątpliwie słusznie ale powiem Ci ze u genezy wiersza leżała rozmowa z pewna osobą która zafascynowana niewątpliwym skokiem cywilizacyjnym stwierdziła że za te drogi i inne inwestycje należy się Unii zrewanżować tym by przekazać całość władzy nad krajem w ich dłonie. A drugi przyczynek to jeden z komentarzy z którego wynikało że dla niego ojczyzna jest tam gdzie mu sie lepiej żyje. Czyli taki nowy ZSRR. Tylko z tego rozwiązania już powrotu nie ma tym bardziej gdy staniemy sie mniejszością we własnym kraju. A jeśli nikt nie znajdzie rozwiązania to za trzydzieści lat a to jak z bicza strzelił będzie nas 20 mil dziadów zrzeszonych w nowym ZSRR. Dziękuję za komentarz i pozdrawiam

Niczym Wodzirej z przesłaniem :)

Bardzo dobry wiersz i taki prawdziwy. Na marginesie, Chińczycy trzymają się mocno, a wszystkie instrumenty od nich, czego pewnie mistrz Wyspiański nie przewidział.
Pozdrawiam

Pozostał ino konopny sznur
już nie zapieje o świcie kur..
Zawsze uważałam,że "Wesele" się nie starzeje.Świetny wiersz.

Chocholii taniec to nie balet.
Pozdrawiam.

Taki polski taniec.
Ale mi się wydaje, że ludzie potrafią ze sobą rozmawiać, wystarczyłoby tylko ponosić konsekwencje kłamstwa - a ci, którzy mają władzę, przyjęło się, że nie są z tego rozliczani

i my byśmy się nawzajem zrozumieli.
Obyśmy byli tu wszyscy za rok, i dalej.
Pzder.

Wychodzi na to, że wiersz pokazuje taniec nie jako zabawę, tylko jako ciągłe przepychanki – każdy udaje, że tańczy, a tak naprawdę szuka okazji, żeby komuś przyłożyć. Zastanawiam się, czy to nie taka metafora codzienności, gdzie każdy gra swoją melodię, ale nikt już nie słucha. Fabuła opisuje bal, z którego dawno wywietrzała radość – a został tylko hałas i tupanie.
6/5

Prorocze.