Możesz być starym jak matuzalem, bądź młodym jak osesek, by szukać odpowiedzi na zadawane przez siebie pytania. O ile pytania są skonkretyzowane. Wtedy odpowiedzi będą miały sens. A i samo odpowiedzenie na pytanie będzie można zamknąć w skończonym czasie.
Twoje pytanie jest trochę dziwaczne, bo zawiera dziwną niewiadomą pod postacią prostego zwrotu "takie wiersze".
To zbyt pojemny zwrot by określić o co właściwie pytasz.
Czy chcesz się dowiedzieć co to za wiersz, jakiego jest rodzaju, jakie ma przeznaczenie, do kogo jest skierowany?
Czy może zadajesz pytanie retoryczne wyrażające twoją dezaprobatę na temat sceny przedstawionej w wierszu?
A może wiersz przedstawia dla ciebie jakąś oczywistość, co do której stwierdzasz, że nie za bardzo przystaje ona do ram poezji?
A może chcesz zapytać tym pytaniem o jeszcze coś innego co przyszło do głowy tylko tobie.
Na twoje szczęście trafiłeś na samą "Asmandrylię Bosmanmol" ona myśli inaczej niż inni więc jak widzę odpowiedź co do tego wiersza cię usatysfakcjonowała.
Domyślam się też że i ja zaspokoiłem twoją ciekawość w aspekcie zadawania pytań zwłaszcza skonkretyzowanych ;) polecam porozmawiać ze Staszkiem Żłobickim na temat sensu wierszy myślę że się zrozumiecie ;)

Czy trzeba być nowym żeby szukać odpowiedzi na pytania?

Nic nie szkodzi ale następnym razem nadaj pytaniu kontekst (np. że po prostu jesteś nowy i szukasz wiedzy) a nie będzie już więcej żadnych przykrości

Szukam odpowiedzi na pytania więc pytam, wybacz mam ograniczone pokłady empatii

Nie tyle co atakowana a raczej zdezorientowana. Bez kontekstu można uznać takie słowa za obraźliwe. To jak się pytać "Po co tak się ubrałeś?" "Dlaczego tak się zachowujesz?" "Czemu jesteś taki a nie inny?". Takie pytania wywołują myśli "A co ze mną jest nie tak że się o to pytasz?" i to nie jest miłe

Dlaczego czujesz się atakowana?

Nie wiem w sumie. Po prostu widzę że ludziom ( z mojego otoczenia) podoba się moja poezja więc pomyślałam a czemu by nie opublikować tego w internecie. Przecież to jest jedna ról internetu. Jak ktoś nie chce czytać to niech nie czyta ale teraz nie chce odbierać tym samym innym możliwości dostrzegania moich dzieł. Zwłaszcza jeśli dostaje pozytywne recenzje.

Po co pisać wiersze, - dla rozrywki. Bardzo dobrze, a publikować?

A dlaczego by nie?
Pisze wiersze dlatego że to lubię. Co w tym złego? Przecież poezja jest jedną z form rozrywki jak ogółem sztuka. A rozrywka nie zawsze ma jakieś głębsze przesłanie.
To jakby się pytać po co w ogóle żyć ? Wg. mnie nie ma to żadnego sensu ale to nie znaczy że nie mogę z tego czerpać radości bo czy wszystko tak na prawdę musi mieć jakiś sens?

Odpowiadając ostatecznie mówię: nie wiem i nie muszę wiedzieć