Wiatrak
stoi wiatrak zniszczony.
W krajobraz od wielu lat
jest wrośnięty.
Po latach ciężkiej pracy
zapomniany całkowicie.
Wiatr porywa go do życia.
W śmigi chętnie dmucha.
Jest jego jedynym przyjacielem.
Przynosi nadzieję na lepsze
traktowanie.
Razem chmury przepędzają.
Wiatrak ramiona w górę wznosi.
Dumnie i radośnie kręci nimi.
Zadumany wspomina czasy,
gdy był potrzeby i szanowany.
Za pracę był wdzięcznością
obdarzany.
Wierzy, że ludzie spojrzą
na niego z życzliwością.
Marzy o przydatności
Nie tylko jako relikt
przeszłości.
.
.
