Witaj Witoldzie,
Pozwolę sobie na poranny komentarz. Wiersz przewijał się przez Home Page - zajrzałem. Poruszasz bardzo ciekawe i można powiedzieć niewyczerpane tematy. Takie jak np. sumienie. Jak ono działa? Jak łączy się z percepcją grzechu i dlaczego? Jak grzech wpływa na grzech, jak w tym wszystkim odnajduje się dobro? To ciekawe pytania które budzi. Dlaczego grzechu najchętniej dopatrujemy się w innych. Najczęściej wystarczy nam do tego sam zarys ... kontekst. Bardzo podoba mi się stwierdzenie, że nic nie jest święte.
Kiedy w prosty sposób jesteśmy w stanie zaobserwować zło, które drzemie w ludziach?
Jego potencjał i pandemiczny charakter? Drugiemu człowiekowi czasami wystarczy zostawić odrobinę przestrzeni ... wtedy często wychodzi to co mamy w środku - uderza z siłą pandemii. My Polacy mamy tutaj niesamowicie niską odporność. Czynników jest oczywiście więcej.
Są również w tym wszystkim przypadki prawdziwych pereł, które z racji kontrastu błyszczą na czarnym tle.
Podoba mi się ten wers nadziei z wypuszczaniem prawdy. Sama prawda jest bardzo foremna. Wszyscy lubimy tworzyć z niej swoje własne rzeźby, najciekawsze są te ogromne grupowe pomniki lub grobowce.
Worki złudnego złota ... tak wiele możliwych interpretacji ... zastanawiam się czym jest złoto dla mnie - to poprawny dialog np. dwojga ludzi.
Bardzo ciekawy i refleksyjny wiersz.
Pozdrawiam,

Witaj Witoldzie :-) Bardzo mi się podoba Twoje przesłanie zawarte w wierszu. Prawda zawarta jest w nas samych tylko wielu ludzi, niestety, stara się o tym nie pamiętać lub z pewnych powodów świadomych lub podświadomych, od tej prawdy starają się uciec jak najdalej. Pozdrawiam Cię serdecznie :-)