Pogodzony ze sobą, czy to akceptacja, czy rezygnacja. Pozdrawiam

Nawet w największym absurdzie kryje się rzeczywistość. Karykaturalnie zdeformowana, ale jak najbardziej realna. Dla mnie jest to po prostu wiersz miłosny.
Pierwsza strofa jest dla mnie nawiązaniem do "Wesela" - "Odkąd pod spód nic nie wdziewam, zaraz się to lepiej miewam."
Pojedyncza linijka pomiędzy pierwszą, a drugą strofą sugeruje brak głowy. Nie jest to ścisłe określenie czasu, bo tracić głowę zdarza nam się w życiu dość często. Zważywszy jednak, że wcześniej mówiłeś o weselu - mniemam, żeś tę głowę utracił dla jakiejś kobiety.
Zwrotka druga - Głowa jak sądzę powróciła na swoje miejsce. Zauroczenie minęło i zaczął się czas sporów. A lustro? Ono zawsze zgadza się na wszystko. Więc zgodziło się i na spór.
No i pointa, czyli zwrotka trzecia. Życie (chyba wciąż jeszcze u boku owej kobiety) co chwilę czymś Cię zaskakuje. Kiedy wyrażasz z tego powodu zdziwienie - dowiadujesz się, że "przecież sam tego chciałeś". Dlatego piszesz, że nie rozpoznajesz własnych decyzji. Jednak się z nimi zgadzasz, bo przecież nie masz innego wyboru.

Kapelusz noszony w ręce dodaje postaci uroku. Nie obciąża on głowy. Może się ona zajmować wtedy dziwactwami. Szyja nie obciążona, może nią swobodnie kręcić. Gdy przestanie się kręcić, można skonsumować bieżące sprawy. Przed lustrem należy sprawdzić czy na twarzy nie pozostały resztki z poprzedniego okresu.
Sprawdzamy też czy na twarzy mamy właściwą maskę. Przyzwyczailiśmy się nosić maski, a powinniśmy je zdejmować, bo świat, pomimo absurdów, to nie bal maskowy.

Jak widzę nie do końca taki absurdalny jest Twój tekst. Pan Anatol miał już kiedyś pod kapeluszem kupon loteryjny Na szyi czasami noszę szalik ale tylko kilka miesięcy w roku Kapcie da się nosić odwrotnie gdy należą do starszego brata bo wtedy się lepiej trzymają. Nie zawsze mi środki pasują. Zdarzało się że pasztet wysyłałem do Koszalina. Z lustrem też ostatnio się coraz rzadziej kłócę. A ostatnia zwrotka to już sama prawda. Ale ogólnie nie za bardzo przekonałeś:))))

Wszystko wydaje się absurdalne dopóki nie odnajdziemy drogi swojego przeznaczenia, dobrze jest mieć cel...
Pozdrawiam Staszku

Bardzo ciekawy wiersz, zwłaszcza puenta...pogodzenie się ze sobą, gdy tak naprawdę do końca siebie nigdy nie poznamy:):) serdecznosci:)

Zrozumieć otoczenie, siebie,
to często...

Pozdrawiam serdecznie
Miłego dnia

Czasami absurd nas dopada...
Życiowy z przymrużeniem oka wiersz!
6/5.
Serdecznie pozdrawiam

Najważniejszy jest pokój własnej duszy. Do tego trzeba dorosnąć, odważyć się podać rękę na zgodę, temu, co stoi na drodze. 6/5 Serdecznie pozdrawiam

myślę że w kapeluszu byłoby Tobie do twarzy .... a lustro nigdy nie kłamie i dobrze się w nim przez chwilę dłużej spojrzeć na siebie ... kanapkę to ja Ci szyneczką wypełnię tylko podaj adres... bo słowami samymi Ciebie nie nakarmię ... na szyję daj muszkę o której już gdzieś Ci wspominałem a może nawet Ty sam ...coś mi tam świta ... nie warto ze wszystkim się zgadzać ..gdy ktoś buja w obłokach ... a gdy jest uparty ...pomyśl swoje a on niech tkwi w zapapranej prawdzie ... bo nieprzekonanego nigdy nie przekonasz ...chyba pamiętasz taką bajkę ,, strzyżono Golono " pozdrawiam serdecznie

I w ten sposób można brnąć w absurd, to też jest jakieś wyjście, by dostosować się do ogólne panującej sytuacji.
Pozdrawiam serdecznie, Stanisławie, życzę pięknego blasku księżyca:))⭐️🌛

Żyjemy w świecie absurdów, a bywa, że wyjście z nich jest równie absurdalne i nie prowadzi ku lepszemu. Co do kapeluszy i absurdu, parę dni temu organizowane były w całej Europie marsze kapeluszników. Ja obiecałem córce, że będę, pożyczyłem i jechałem z maszerującymi na rowerze Nowym Światem.
Pozdrawiam

Przewrotne wierszowanie o nieznajomości własnego ja 🙂❤️

Uważam, że to dobra droga współpracy
rozumu z sercem kiedy dostrzegamy
absurdy w naszym codziennym życiu.
W marę naszych możliwości możemy
je likwidować.
Ślę moc serdeczności:)

Nieraz gubimy samych siebie zaplątani w przyrodzie jaką jest życie...Podoba mi się motyw podania ręki na zgodę do lustra- fantastyczna metafora pogodzenia się z losem. Z wiekiem można " zgubić" tożsamość i pamięć, ale dobre serce pozostaje na zawsze i ja tego się trzymam. Wiersz świetny! Bardzo lubię czytać Pana wiersze, bo mają w sobie głębię i po ich przeczytaniu mam więcej pytań niż odpowiedzi:) A o to chyba w poezji chodzi , aby szukać odpowiedzi. Pozdrawiam życząc miłego dnia !

Kapelusz nakierował moje myśli na scenę z książki Myśliwskiego "Traktat o łuskaniu fasoli" kiedy to młodzi chłopcy oglądali film (na miarę naszych czasów nudny) kiedy nie mógł się zdecydować na wybór kapelusza w sklepie. Utkwiła mi ta scena bo była właśnie absurdalna. Sprzeczność decyzji z dokonywanym wyborem.

Bardzo refleksyjnie, jakby o zagubieniu tożsamości, napisane.
Pozdrawiam:)

Pamiętam jak kolega na swoim weselu żegnał wszystkich gości i tylko z jednym jakoś nie mógł się pożegnać , dopiero świeżo poślubiona żona odciągnęła go od... lustra.
Pozdrawiam.

stara zasada: odłóż walk overa, bo (z sobą) nie wygrasz.. byłem, widziałem i też akurat może dlatego w ten sposób moje bazgroły artyzmuję, kto wie.. pzdr. za trafiony temat