Trudno zaufać po rozczarowaniu, bo skąd ta wiara, że to się nie powtórzy. Pozdrawiam

Tak jak między bielą i czernią miesza się szarość, tak między ufnością a prawdą rysuje się granica niewiadomej pustki. Wybaczać? Tylko do jakiego czasu? Do jakiej granicy, kiedy pokaleczone serce krwawi.
Dziwnie, bo wczoraj wrzuciłam wiersz o zaufaniu, a jednak inny.
Tam kieruję do siebie, tutaj ty filozofujesz nad poznawaniem prawdy o zaufaniu, kiedy już tak naprawdę się wypaliło.

Pozdrawiam.

Doznając bólu i rozczarowania trudno znów jest uwierzyć w dobroć innych ludzi i w lepszy, piękny świat. Pozdrawiam ciepło:)

Człowiek siebie samego nie zna do końca, a cóż dopiero innych, nawet bliskich...
Tak już ten świat urządzony, tak ludzie skonstruowani...

To, co pękło, nawet posklejane, już nie jest takie samo. Dobry wiersz.

Pozdrawiam serdecznie :)

Kintsugi to sztuka naprawiania pękniętych naczyń, ale także pękniętych serc... Upływ czasu i bolesne doświadczenia zostawiają na człowieku piętno, ale tworzą jego historię i czynią go piękniejszym i ciekawszym... Zagojone rany to świadectwo naszej siły... Niejedno serce błyszczy złotymi bliznami, jak japońska filiżanka. Pozdrawiam cieplutko :)

Wiersz prawdziwy i piękny a gdy na sercu powstanie rysa ...już nigdy jej nie wygładzisz ..

I ciężko posklejać, to co pękło...
Pozdrawiam :)

Idealnie ten wiersz trafia w moje serce, w moje klimaty....
Mnóstwo gwiazd dla niego !
Pozdrawiam pięknie :))

Dobry wiersz i trafne przesłanie. Zdrada jest tym pęknięciem, a nawet po sklejeniu, jakość materiału już nie jest taka sama - tu pisze jako inżynier, a lekarze to nazywają "locus minoris resistentiae", czyli jednak słabsza strona materiału i nie tylko.
Pozdrawiam

To wszystko prawda, świetny wiersz. Między wybaczeniem a zaufaniem jest długa droga, przestrzeń najtrudniejsza do zagospodarowania.
Pozdrawiam.

Jeżeli decydujemy się na wybaczenie to jest to tylko kropla w morzu pracy nad przyszłością. Po wybaczeniu przychodzi nauka życia na nowo z człowiekiem, z którym dzieliło się już tyle dni, a jednak ma się wrażenie, że w ogóle się nie go nie zna przez to skruszenie zaufania. Zaufanie to jeden z fundamentów, nic więc dziwnego, że osoba zdradzona nie potrafi po zdradzie żyć normalnie; w końcu jej świat zmienił się i to w negatywny sposób. Jeżeli jednak zdecydowała się na wybaczenie i kontynuację wspólnego życia to przed nią dużo pracy nad nowym zaufaniem, z czasem nie kreując swojej rzeczywistości przez pryzmat tej zdrady. To trudne, okropnie trudne, ale gdy się kocha... to wiele można znieść. Może czasem nie powinno, ale nie nam oceniać czyjeś życie i wybory. Najważniejsze, by ludzie działali zgodnie z własnym sercem, bo nikt za nas i za nich życia nie przeżyje. Trudny wiersz, ale bardzo dobry i potrzebny. Pozdrawiam!