Czołem. Odwagi!
https://www.twojewiersze.pl/pl/wiersz,PjE-NUs4XjRPNzcwNzl2M1QwfjI

Widzę, że tutaj też pożegnanie...
Czasami to, że żegnamy kogoś naprawdę, nie oznacza, że tak po prostu wyrzucimy go z myśli i serca. Wspomnienia, te dobre i złe wracają w najmniej oczekiwanych momentach. Czasem to boli, ale może warto zatrzymać te najpiękniejsze?
To, co było buduje nas i nasza przyszłość, zwłaszcza relacje z innymi, te ważne i znaczące.

Piękny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)

Pożegnania, w których nie uczestniczymy bezpośrednio mogą jedynie z pozoru wydawać się lżejszymi. Ostatecznie w taki sposób staramy się (może podświadomie, jako system obronny) obarczyć tymi negatywnymi i smutnymi emocjami drugą osobę, tę odchodzącą, by samych siebie zostawić w roli osoby poszkodowanej, porzuconej. Wtedy ból po stracie jest jeszcze trudniej ukoić, a czas, który miał leczyć rany, może ciągnąć się w nieskończoność, bo zabrakło tej chwili właśnie pożegnania, tego ostatniego spojrzenia, ostatniego słowa zostawionego gdzieś z tyłu języka i wyczekującego chwili kiedy to będzie można to słowo z siebie w stronę tamtej osoby wyrzucić. To taka złudna nadzieja na jeszcze jedno spotkanie, choć kazało się wcześniej zabrać wszystkie chwile, marzenia, wspomnienia, wyczyścić myśli i serce... z drugiej strony nie można też winić w jakikolwiek sposób podmiotu lirycznego za to, że woli takie właśnie rozwiązanie pożegnania. Może to również wynikać ze słabości, a te jak dobrze wiemy potrafią czasem doszczętnie uprzykrzać sobą życie. No, to się rozpisałam, ale wiersz jak widzisz skłania do głębszych przemyśleń, a to jak najbardziej jest na plus. Pozdrawiam!