Cóż warte byłyby nasze wiersze, gdyby nie Czytelnicy? Nawet jeśli mówimy czasem, że piszemy dla siebie, żeby ze sobą porozmawiać, to z iskierką nadziei, że gdzieś, kiedyś, ktoś... przeczyta, wzruszy się, nauczy się na pamięć, ocali od zapomnienia... Serdeczności Ula :)

Pięknie Cię odbieram...
Serdeczności ślę...

Zgadzam się że wiersz jest jak dziecko... pozdrawiam

Bardzo dobry tekst, a trzecia strofa szczególnie robi wrażenie.
Gwiazdy daję, tekst zabieram.
:)

Świetny tekst.
Podoba mi się przedstawienie aktu tworzenia(wiersza), a potem jego "żywota". Czytelnicy nadają mu znaczenie, bo to oni zawsze odczytują według własnych doświadczeń, wyobraźni na co już autor nie ma wpływu. Zresztą, po czasie i on może dostrzec w swoim dzielę inne, nowe znaczenia.
Pozdrawiam z gwiazdkami :)

Jako prawdziwego alchemika zainteresował mnie tytuł.
I nie zawiodłem się w Twoim opisie poezji, a właściwie wierszy.
Twoje wiersze w wierszu są mocne siłą żywiołów. A to właśnie z nimi pracuje alchemik, w tym i ja. Zamiast tygli ma rozwieszone płótna z czystym zapisem. Zapisem, który ma budzić wyobraźnię i emocje. Z opisami rzeczy, obrazów i stanów, które nie wszyscy potrafią spostrzec.
Oddziaływanie doskonale ujęła Baba-Goga. Poezja alchemiczna ma tworzyć przestrzenie odbioru u czytelników. Nie powinna narzucać, co najwyżej sugerować pewne spostrzeżenia.
To, oczywiście, nie są białe karty, a jedynie "carte blanche" czyli wolna droga dla interpretacji.
To dlatego poezja nie może być jednoznaczna. To dlatego zawiera metafory kondensujące znaczenie i znaczenia , które można czytać na wiele sposobów.
Przepięknie oddałaś tu alchemiczną kuchnię, czy też laboratorium tworzenia poezji w metaforach właśnie. Zaś samouwielbienie autora jest plamą na czystości rozwieszonych płócien.
Zafałszowuje obrazy, bo je narzuca.
Do Baby-Gogi, dodam, że nawet odbiór własnych wierszy jest zupełnie inny po czasie. Niektóre, odnajdywane przypadkiem, są niczym wiersze innego autora. I to też jest piękne.

Bardzo interesujący wiersz i przesłanie poetyckie.

Jerzy Edmund Alchemik

Co do tematu samouwielbienia przypomina mi się cytat (nie pamiętam kogo)
"Na samouwielbienie patrz zawsze z samooddalenia"

Czy autor tego chce, czy nie - wiersz w odbiorcy otwiera przestrzenie, których nie da się przewidzieć.
Nawet odbiór wiersza przez tego samego czytelnika będzie inny dziś i za jakiś czas i byłby z pewnością inny np. dekadę wcześniej. I to jest w poezji, i w ogóle w sztuce, najpiękniejsze.
Na szczęście nie da się żadnemu utworowi przypisać jedynej, właściwej wykładni. To co towarzyszyło autorowi w akcie tworzenia - uzyskuje niezależny od niego byt. Staje się jak dziecko, które dorasta i zaczyna iść własnymi drogami.
Ale pięknie opisałaś akt tworzenia :)