Pięknie i głęboko, to wypuszczanie gałęzi po drugiej stronie ziemi, to jak dla mnie genialna fraza.
Serdecznie pozdrawiam :)

Wspaniały, głęboki i refleksyjny.
Pozdrawiam serdecznie :)

Wyjątkowy minimalizm z głębią przekazu.
Pozdrawiam z zachwytem :)

...osobliwie wyreżyserowany z mocą przekazu...piękny***

Kłaniam się zawsze temu wierszowi. Mega treść w minimalnej, w każdym calu doskonałej formie, z mistrzowskim (nie jest to przesada) wykorzystaniem prostej symboliki: umarły dąb, twarde buty, zdeptane żołędzie, itd.
Peelka nie będzie już w wieku beztroskim. "Mam sto siedemdziesiąt lat bez zatwierdzających podpisów" - to wiek odczuwany po uniesieniu trudnych lekcji, pozwalający na wyzwolenie się "z systemu". Peelka znalazła strategię obronną "przed twardymi butami". Pomimo swoistej śmierci za życia, w czerni żałoby po swoich stratach - nadal stoi, trzyma się. I milczy. Oraz "puszcza liście po drugiej stronie nieba", gdy po tej stronie wszystko zawiodło. To jest przepiękne - wewnętrzna siła i wola życia.
Peelka nie wsiądzie już w powóz unoszony, dajmy na to, przez pegaza. Ale zdeptane wartości, kompetencje, owe żołędzie, wciąż "dzwonią". Co najważniejsze, peelka umiała realnie przetransformować zło, poradzić sobie z nim. W wierszu kruki (symbol śmierci, rozkładu, zła) są oswojone - zaprzęgnięte do "wielkiego wozu". Kolejny symbol: orientacji geograficznej, niedźwiedzicy lub lwicy, sztuki, mądrości. Peelka umie dziś postrzegać rzeczywistość z perspektywy, z której nie widzi prawie nikt - z perspektywy "krzywizny ziemi", a więc z bardzo wysoka, z lotu ptaka. To też metafora samotności, którą powoduje ból.
Mądrość, światłość, subtelność, wrażliwość, a nawet charyzma, piękny magnetyzm - nie dają w tym świecie rady w starciu z zawiścią, psychopatyczną bezwzględnością i chamstwem, przemocą psychiczną i fizyczną. Obserwujemy to zarówno w skali makro (np. wojna w Ukrainie), jak i w mikroświatach. Tysiące niesamowitych ludzi, szczególnie niezwykłych kobiet - dzielą doświadczenie przemocy w, zdawałoby się, cywilizowanym świecie. Prawo jest w większości przypadków bezużyteczne; reakcje społeczne na przemoc wysoce nieadekwatne; pomoc dla ofiar minimalna - większość ofiar musi poradzić sobie sama.
W wierszu jest o wiele więcej - w aspekcie psychologicznym. Opisuje etap akceptacji po traumie, do którego wiele ofiar nigdy nie dochodzi. "W później które jest teraz" - to świadomość, że czas nie wymaże doświadczenia, z którym trzeba sobie poradzić inaczej, a życie nie powróci do stanu przed.
Wielki wiersz. To jest dla mnie kwintesencja poezji - umieć tak zapisać taki temat. Za każdym razem mam ciarki, gdy go czytam i przeżywam. Chylę czoła i gorąco Cię pozdrawiam, Wando.

Podoba mi się "przytulam się do pnia by puścić liście po drugiej stronie nieba" pozdrawiam cieplutko 🌞