umarła po cichu
kiedy nikt nie widział
dyskretnie jak kot
wyszła z pokoju przez okno


miękkimi nogami wskoczyła na parapet
lekko
oparta na delikatnych dłoniach

rozejrzała się i zniknęła


mięśnie zagłodzone życiem –
– teraz to były sprężyste mięśnie kocicy
zerwały się bo wyczuły
ten moment
świeży powiew wiatru


jak ptaki wyfrunęły z gniazda
splecionego z rurek, igieł, żył
na skrzydłach silniejszych od ludzkich
niemożliwości
od upokorzonych ramion


w tej chwili była piękna
miała srebrną twarz
kiedy niczym syrena wchodziła do
morza


pielęgniarki, które weszły do sali
podbiegły do łóżka
na nim długo była brzydką niewolnicą życia


za oknem milkł szum fal
jakby ustępował innemu światu
odchodząc ze swoimi mieszkańcami
marynarzami, którzy wciąż wierzą
w syreny
i samymi syrenami