Pięknie i mądrze od tytułu po puentę, tak "śmierć jest świtem", z uznaniem pozdrawiam ciepło.

Witaj Wando!
Poza tym, co napisali inni czytelnicy — mają rację! Z jaką i ja się zgodzę, droga koleżanko.

'Bez ograniczeń rodzimy się początkiem (ograniczenia jeszcze nie dotyczą, przyszłych co dopiero dzieci na świat z czystą kartą {pytanie do ciebie/do wszystkich na globie: czym ona jest? Na pewno wiesz/wiecie!} Tabula. Przez ograniczenia narzucane drogą rozwoju rozumie się coś, czego nie mogę nawet nazwać — wybaczcie — co paćka farbami cywilizowanego świata, miliardy istnień, z którego procentu nieliczne wiedzą, czym jest droga do końca, jaka staje się nowym początkiem)'

Ten fragment jest częścią mojej prozy, która dziwnym trafem pasuje do treści wiersza, Wando, jak i komentujących bardzo dobrze całość spod twojej ręki! Zawsze warto się zaczytać.

Pozdrawiam cię serdecznie!

Po znakomitym komentarzu Lariski, mogę tylko dodać, że jesteś najjaśniejszym światłem poezji tego portalu.

Kłaniam się Poetko i dziękuję pięknie, za magiczny wiersz. Przytulam z gwiazdami 5/6.

Śmierć otwiera wrota do lepszego świata. Wierzę, że kiedyś nasze dusze trafią do nieba!
Świt dzień i zmierzch obecne w życiu człowieka przychodzą po kolei, Dla jednych życie kończy się o świcie, inni odchodzą po zmierzchu. Co komu pisane.
Z pochwałą dla mądrego wiersza,
ślę serdeczności, Wando :)

Odchodzi stare, przychodzi nowe.. Zatem "śmierć jest świtem", a nie zmierzchem, bo to nie koniec.. Piękny wiersz, co akurat pod tym adresem nie jest niczym zaskakującym :)

Śmierć jest świtem. Pięknie już tytuł jak i cały wiersz zapowiada nadzieję spełnioną. Świt następuje po ciemności odsłaniając to co ciemność zasłaniała, to wciąż było i jest ale oczy nienawykłe do ciemności nie widzą, dopiero świt odkrywa to co po ludzku było niewidoczne i niezrozumiałe.
Mądry, z piękną emocją wiersz.
Pozdrawiam Wando:)

Śmierć porównana do świtu, a nie do zmierzchu, czyli końca.
Z drugiej jednak strony świt swoim pojawieniem zapowiada
nieunikniony zmierzch. Pojawia się pewien cykl w tym założeniu.
Jednak wiersz mówi o śmierci, która zostaje przyrównana tylko
do świtu, jako zjawiska w zawieszonego w czasie albo nieznanego
początku.
O świcie słońce jest niewidoczne, nie ma jeszcze brzasku... i wszystko
może się wydarzyć. Świt jest oczekiwaniem.
Przejściem. Drogą. Tajemnicą, która rozwieje się/ albo stanie się w momencie przyjścia
pierwszych promieni "światła". Momentem narodzin śmierci.
I tutaj widzę skojarzenie z biblijnym kogutem. Świt jest też obwieszczeniem nowego.
Śmierć nie jest końcem... może przejść w dalszą niematerialną podróż bez ograniczeń
typowych dla rzeczywistości. Może stać się nową rzeczywistością, w której
przebywają już inni. Jest źródłem, do którego powracamy.
To źródło jest miłością, początkiem wszystkiego. Miejscem, z którego czerpiemy i do którego się udajemy. To miejsce było zawsze "pomiędzy domem a drogą".
"poprzedza coś
co zawsze było
między dniem a nocą
ale nie było zmierzchem".
Ta czysta miłość będąca źródłem, zaprowadzi nas ponownie
do początku "nierozumienia", a potem być może olśnienia, że "śmierć jest świtem".
Znakomity, wielopłaszczyznowy wiersz.
Próba zgłębienia tajemnicy i istoty śmierci.
Filozoficzny i mistyczny zarazem, bo oparty na niezgłębionej tajemnicy, którą zapewne
kiedyś odkryjemy i staniemy w prawdzie "naszego świtu".
Dziękuję za doznania płynące z wiersza i za ten cudowny czas refleksji jaki wytwarza Twoja poezja w umyśle czytelnika. Zastanawia... i taka powinna być rola poezji, oprócz wzruszeń i emocji płynących z poetyckiego obrazu świata.
Najserdeczniej Cię pozdrawiam

Świt to narodziny światła i może taka jest śmierć uwalnia je z nas.
,,świt zbudzi dla ciebie
najdroższe osoby
byś złączył się ze źródłem
będąc czystą miłością"
Ta strofa kojarzy mi się z dawnym sposobem żegnania umierających. Bliscy i czasem sąsiedzi gromadzili się przy tych, którzy odchodzili z tego świata na zawsze. Czytałem ostatnio wywiad z lekarką medycyny paliatywnej o tym jak odmienne jest podejście do śmierci w dzisiejszych czasach. Umierania należy nazywać po imieniu. O wiele łatwiej jest się pogodzić z odejściem tym którzy wierzą że to ostatecznie nie jest koniec. Dotyczy to odchodzących jak i tych którzy żegnają.
Piękny wiersz w temacie który bardzo lubię.
Pozdrawiam serdecznie Wando:) 6/5* bo treść tu zawsze jest niezwykła.

Wspaniały wiersz. Niesie spokój i ukojenie, nie wiemy co dalej, ale mamy nadzieję na nowe. Świt jest piękny!
Wiersz jest jak kryształ górski, przejrzysty, pełen światła.
Pozdrawiam serdecznie, Wando:))⭐

Śmierć jako nowy początek, pełen nadziei i miłości. Porównanie śmierci do świtu jest niezwykle trafne i poetyckie. Ale mam takie skojarzenie, przed świtem jest ciemność, czyli znajdujemy się jeszcze w ciemności i nie wszystko narazie rozumiemy. Śmierć będzie doskonałością. Pozdrawiam w zadumie

piękny wiersz ... dla mnie śmierć też jest świtem ...który będzie wliczenie trwał ... pozdrawiam serdecznie ...

"śmierć jest świtem", a świt to początek.
Dla mnie śmierć nie jest końcem, tylko początkiem, jest świtem.
Jest kolejnym oddechem w rzeczywistości bez ograniczeń, nie znając innych uczuć, jak tylko miłości.
Wiersz zachwyca ogromem przestrzeni między wersami. Bardzo mocno czuję ten niezwykły wiersz.
Pozdrawiam z zachwytem :)

+ za odwagę
Bo napisać coś mądrego czymś co raczej jest dopiero przed to jak wróżenie z fusów
mi podobnie jak u poprzedniczki przypomina doświadczenia innych kultur ale dla odróżnienia
nawiążę do "Tybetańskiej księgi zmarłych" były tam pouczenia dla dusz, ale bez odpowiedzi, które z owych dwóch świateł wybrać
gdyby nie dwa przedostatnie wersy, które tak na mą logikę nie pasują ( myślę ze zrozumiałego dla Ciebie powodu Mógłbym się też podpisać....
ale jest jeszcze taka opcja jak w w wierszu "Niespodzianka", bo i śmierć to taka ' książka ' , którą najchętniej odkładamy na potem, jest zostawiana gdzieś na boku, na którą najczęściej nie jesteśmy gotowi...
osobiście odpowiedzi znajduję w przekazach z samego Źródła; ale znacznie większa ich część jest zafałszowana ( nie licząc fałszywych.)

Nie wiem czym jest śmierć i nigdy się nie dowiem bo z tego co wiem to nigdy się nie spotkamy .
Pozdrawiam z gwiazdkami.

Intrygujący wiersz, w większości śmierć kojarzy się z końcem, zmierzchem życia.
Ta refleksja, że śmierć jest świtem otwiera nadzieję i zmniejsza lęk przed śmiercią.
A wiersz ma prostą, przejrzystą budowę, nie ma w nim przekoloryzowanych, epitetów i metafor, co niejednokrotnie mnie drażni przy wielu utworach.

Niesamowity Wiersz Wando!
Ileż się mieści pomiędzy tymi wersami:
"śmierć jest świtem "
Dla mnie to jak otworzenie drzwi do wszystkich tajemnic, które próbujemy zrozumieć, doświadczyć Zawsze pozostają jednak tylko w zasięgu domniemań i poszukiwań. To jak rozbudowane "jisei"...
W zamyśleniu pozdrawiam serdecznie :)

Tak sobie właśnie wyobrażam, że śmierć to początek, gdzie wszyscy podążamy...
Bardzo ciekawy, refleksyjny wiersz...zatrzymał mnie na dłużej w zadumie...
Pozdrawiam ciepło i serdecznie Wando :)

Metafora fantastyczna, Ale fruniesz!
Chapeau bas.
Szac i max

Jest to odwrócenie pojęć dnia i nocy w głębokim chrześcijańskim duchu, który zakłada, że najważniejsze jest życie wieczne, a życie tu, to jedynie prolog. Świt, czyli początek, ogarnięcie wszystkiego i połączenie z tymi, którzy tu z nami byli. Chciałbym, i myślę, że chyba wszyscy, żeby tak się stało. Pozdrawiam serdecznie.

Wspaniały wiersz Wando:) " śmierć jest świtem"...to dla wierzących niezwykła nadzieja...serdecznosci przesyłam :)

Zjawiskowy wiersz. Zaparł mi dech. Czysty, jasny, przejrzysty, bez szumów ideologicznych. Jakby spłynęła przez pióro Autorki tajemna nadprzyrodzona wiedza, a słowa poruszające pokłady intuicyjnych asocjacji miały oddać coś, co niewyrażalne. Mam wręcz wrażenie doświadczenia mistycznego. W czytaniu z filtrem kulturowym czy religijnym, wiersz bardzo trudny. Jednak łagodność przekazu przenika przez ten filtr. Portal TW ma zaszczyt pierwszej i obecnie jedynej internetowej publikacji. Wybacz mi Wando uwagę, ale mam spore wątpliwości, czy to słuszne. Wiesz, że zawsze z najgłębszym uznaniem :-) pozdrawiam Cię bardzo gorąco :-)

Bardzo ciekawe rozmyślania, które daleko odbiegają od moich.
Są jeszcze ograniczenia nieznane, których nierozumienie* jest źródłem* zawrotów w myślach :)
Nie znam ani jednej osoby, która byłaby "czystą miłością"
Gdy człowiek sam sobie "źródłem" czuje się "wolny", ale czy takim jest w istocie rzeczy?
Nie wiem :)
Pozdrawiam Wando :)

Myślę, że śmierć, to po życie ziemski -
życie wieczne. Pozdrawiam cieplutko
w zadumie i refleksji:)

Ciekawa teza, według której śmierć to przejście, nie zakończenie – moment przypominający różowy świt, który poprzedza pełnię istnienia, ale nie zamyka go w czasie. Śmierć, w tej wizji, nie jest mrokiem ani zmierzchem, lecz początkiem nowego wymiaru, w którym wszystkie ograniczenia przestają istnieć, a człowiek staje się czystą, bezwarunkową miłością, złączoną z najdroższymi osobami i źródłem wszystkiego. To świt pełen spokoju i niezrozumienia, którego piękno i sens wykraczają poza zrozumienie życia – transcendentalny moment, otwierający na nieskończoność. Wierzysz?

Bardzo piękny wiersz, wierzę że śmierć jest świtem.
Pozdrawiam serdecznie🌹

Bardzo ciekawe porównanie śmierci do świtu. Rzeczywiście coś w tym jest , że można śmierć traktować jako " przebudzenie" o świcie, gdzie zdarza się nowy świat, inny wymiar historii wkracza na ścieżki nowego życia...w krainie nam nieznanej, tajemniczej...niezrozumianej jak na razie... Podoba mi się ten wiersz i takie spojrzenie na zagadnienie śmierci, bo świt kojarzy się z czymś pozytywnym, niosącym nadzieję. Pozdrawiam serdecznie :)