Tak jak niżej w komentarzach już napisałem, wiersz jest pytaniem o wzorzec raju, który nosimy w swojej wyobraźni. Twardo stąpam po ziemi i wiem doskonale, że takie zaklęcia się nie spełniają. To wiersz o niemożliwym świecie, za którym jednak tęsknimy i warto się zastanowić, co to znaczy.

Oczywiście, że to zaklęcie się nie spełni. Wiersz jest jednym z typowych moich lekko filozoficznych odjazdów. Ciekawi mnie wzorzec piękna, szczęścia i doskonałości, który w sobie nosimy bez względu na to, czy wierzymy w Raj, czynie...

Ok, w takim razie spójrz na moją odpowiedź dla rzaby poniżej...

"swojej' - miałam na myśli kobiety.

Jeszcze powrócę tutaj.

Pozdrawiam i życzę Radosnych i Spokojnych Świąt

Zamieszczając ten wiersz, zdawałem sobie sprawę, że może on zostać objęty uwagami "poprawnościowymi" . Szanuję kobiety i kobiecość jako taką, czemu wielokrotnie dawałem wyraz w komentarzach na tym portalu, ale obecnie przelewającej się przez media ideologii "poprawnościowej" nie mam najmniejszego zamiaru ulegać. Niektórym wyznawcom tej nowej religii nie podoba się nawet słowo "Bóg", a już słowo "Ojciec" zastosowane w stosunku do Boga wywołuje konwulsje. Najczęściej jest to spowodowane osobistymi traumami, które potem rzutują na poglądy o świecie. Zupełnie nie rozumiem skąd wątpliwość, że słowo "córki" w moim wierszu odnosi się do kogoś innego niż do "swojej córki" mojego bohatera? Ani treść wiersza, ani nic innego nie uzasadniają tej wątpliwości. Szanuję pewne zwyczaje językowe i użycie wyrazu "człowiek" było przemyślane i świadome, bo w przeciwnym razie musiałbym użyć słowa "mężczyzna". Tego nie chciałem, bo wyraz ten podkreśla płciowość , a ja natomiast chciałem, by wyrażał ogólnoludzki problem egzystencjalny, który jest niezależny od płci. Nie widziałem też powodu, by pozbawiać się możliwości użycia obrazu ukazującego mojego bohatera patrzącego na swoja rodzinę, a wiadomo, że w tym kontekście już musi się pojawić element płci. Dziękuję za zainteresowanie się moim wierszem i komentarz. Serdecznie pozdrawiam.

To zaklęcie jest daremne z założenia. Żyjemy w świecie, w którym taka rzeczywistość nie będzie miała miejsca, a historia pokazuje , że w dziedzinie etyki ludzkość raczej nie dokonuje zbyt wielkiego postępu. Wiersz wyraża stan idealny, a raczej tylko opisuje jeden z możliwych stanów idealnych, które nosimy w sobie niczym wzorce , które nigdy nie będą miały zastosowania. To wiersz stanowiący pewną , typowa dla mnie filozoficzną zabawę.

Kobiety w historii były źle i niesprawiedliwie traktowane i sprzeciw wobec tego jest jak najbardziej ok. Mało tego, zgadzam się z tym, że należy aktywnie przeciwdziałać dyskryminacji kobiet. Ale to nie zmienia mojego negatywnego stosunku do wielu "pomysłów" feministek. Można by podać wiele przykładów tej "walki", a lista przypadków żenujących jest długa. Wojna z pisuarami, "parytety" w różnych władzach i gremiach, czyli punkty za płeć żeńską, profanacja języka itd. Coś podobnego stało się z wieloma organizacjami gejowskimi, które powstały wydawałoby się ze słusznych pobudek, a potem się radykalizowały.

Mimo wszystko, miło mi z Tobą podyskutować, " moja żona", moja ukochana"jest ok, " moje dzieci"też, " mój Bóg " - zależy od kontekstu, ale też akceptowalne, natomiast "moja kobieta" - strasznie mnie razi. Nie chciałabym, żeby mnie ktoś tak nazywał, zamiast tego " ukochana" "najbliższa" itp. To oczywiście mój osobisty odbiór, kobiecy, ale widzę że nie tylko mój. Może warto się nad tym chwilę zastanowić, zapytać swojej ukochanej, jak ona to widzi... A feministką jestem, oczywiście, jak każda kobieta zazwyczaj, wierna żona jednego męża i matka szóstki dzieci, oddana rodzinie, to tak na marginesie, Pozdrawiam ciepło 🌞 Radosnych Świąt

Wyraz "swoja kobieta" sugeruje własność tylko modnej obecnie ideologii "poprawnościowo-feministycznej", bo w moim języku sugeruje osobistą i miłosną wieź , tak samo jak w wyrażeniach "moja matka" , "mój Bóg" , "mój brat".

No cóż, myślałam, że jest tu jakiś dystans do tego obrazu raju domniemanego... Teraz rozumiem, co miałeś na myśli, podzieliłeś się swoim wyobrażeniem stanu idealnego, pożądanego, oczywiście z męskiego punktu widzenia ( "swoja" kobieta, bardzo niefortunne wyrażenie, sugerujące jakąś własność). Zgodzę się , że każdy nosi tęsknotę za rajem, ale te najgłębsze wyobrażenia mogą być różne, mieć inne akcenty, ja postawiłabym bardziej na dynamikę miłości, niż statykę, itd...:) Pozdrawiam ciepło:)

Wieczerza nie jest z kazania tylko z tego idealnego świata, z którego pochodzi wiersz. Człowiek nosi w sobie tęsknotę za rajem, nawet bezświadomie i zupełnie bez związku z jakąkolwiek religią. Pozdrawiam i dziękuję za wpis.

no i ta 'wieczerza"...:) To chyba z kazania:)

Niemowlę nakarmione, przewinięte, zdrowe i przytulone jest szczęśliwe. Z tego wiemy, że człowiek od niemowlęcia jest powołany do szczęścia, czyli do Raju. Pozdrawiam.

Oczywiście, że nie ma szans na spełnienie się , przynajmniej w naszej rzeczywistości. To wiersz o idei, którą w sobie nosimy. Serdecznie dziękuje za wizytę.