X

Logowanie



Zapomiałaś/eś hasła? Przejdź do procedury resetującej.

Kroniki Sybilli - rozdział 10-11-12-13

Wiersz Miesiąca 0
bajka
2019-01-07 10:16
Siedzieli przy ogniu , zajadając suszone mięso , gdy z puszczy dobiegło ich wycie wilków.

- Rodzina wzywa - zażartował Ragnar.

- Bardzo możliwe - odpowiedziała Sybilla wpatrzona w ognisko.

- Te dzieci , które widziałem - zaczął nieśmiało przysuwając się do niej - czy były nasze?

- Tak.Magnus i Freja . Będziesz z nich dumny. Oboje piękni i mądrzy. Magnus , jako król , podbije cały świat który znamy, jednak to Freję będziesz bardziej kochał.

- Dlaczego ?

- Bo ojcowie zawsze bardziej miłują córki niż synów - odpowiedziała przytulając się do niego.

- A moje blizny...co zrobiłaś , że znikły ? -zapytał cicho.

- Moja krew to spowodowała. Nie umiem tego wytłumaczyć, ale jest coś w niej co uzdrawia i sprawia, że staniesz się silniejszy. To był mój dar dla Ciebie, dlatego chciałam byś ją pił. Skąd wiem ? Nie wiem , wiele rzeczy czuję intuicyjnie , czasem słyszę w sobie głos... - i jej głos zawiesił się. Spojrzała w stronę ciemności. Czuła ,że coś się tam jest , ukrywa się, obserwuje. Podniosła się i ruszyła w kierunku , w który patrzyła. Ragnar również się podniósł , ale Sybilla zatrzymała go krótkim:

-Nie...

Podeszła do zarośli , ale nadal była w zasięgu blasku ognia. Stała chwilę nieruchomo , po czym przykucnęła i wyciągnęła dłoń z suszonym mięsem ku gęstwinie.Coś zawarczało.

- Ciiii...nie bój się , nic ci nie zrobię -wyszeptała , jednak z chaszczy nadal dobiegało warczenie. Ragnar stał gotowy do uderzenia w razie ataku.

- Wiem ,że się boisz, ale obiecuję , nic ci nie będzie - mówiła cicho Sybilla.Nastała cisza.Po chwili z zarośli wychylił się wilczy pysk. Wilk zawarczał pokazując swoje kły , po czym podszedł i delikatnie zabrał suszone mięso z jej dłoni. Był olbrzymi.Wyraźnie różnił się od innych wilków jakie widziała. Muskularna sylwetka, wyższy i cięższy. Patrzył na nią , ale obserwował też jej towarzysza. Sybilla przysunęła się bliżej kładąc dłoń na łbie wilka. Poczuła jego ciepło i zobaczyła obrazy z jego życia. Wilk stał spokojnie, gdy nagle podszedł do niej i zaczął lizać jej dłonie i twarz. Sybilla roześmiała się serdecznie przytulając do siebie zwierzę , a Ragnar stał zaskoczony.

- Znałem te wilki tylko z opowiadań przodków - odezwał się , a wilk spojrzał na niego uważnie -" wilk straszny" , one wyginęły dawno temu.

- Jak widać nie - odpowiedziała Sybilla , siadając z powrotem przy ogniu. Zwierze położyło się obok niej , kładąc pysk na jej stopach. Ragnar usiadł w bezpiecznej odległości przyglądając się wilkowi.

- To basior czy wadera? - zapytał.

- Poproś ...to może ci pokaże - zaśmiała się Sybilla i pogłaskała wilka.Po chwili dodała :

- To samica , osobnik omega , została wykluczona z watahy.

- Dlaczego ?

- Dlatego , że jest inna. Została przygarnięta jako szczenię, odchowana, ale nigdy niezaakceptowana przez rodzinę.Silniejsza i mądrzejsza była zagrożeniem, podobnie jak ja - odpowiedziała Sybilla.

- Będzie z niej ładna skóra - odezwał się Ragnar. Wilczyca podniosła się i warcząc popatrzyła na niego , jakby rozumiała co mówi.

- Nie radzę. Szybciej odetnę ci jaja niż ona straci skórę - odpowiedziała Sybilla poważnie patrząc na niego. Ragnar wiedział , że tym razem to nie przelewki.

- I cóż ja mogę ...jesteście w przewadze - rzekł uśmiechając się. Wadera położyła się z powrotem na stopach Sybilli , która ją głaskała.

- Daje ci imię Omega " ostateczny koniec" - usłyszał Ragnar miękki głos Sybilli układając się do snu.

********************************************************************************************************************

Minęły już cztery dni jak Omega została ich towarzyszką podróży. Co prawda konie już do niej przywykły , jednak każde jej nagłe pojawienie się płoszyło je. Wilczyca poruszała się niezwykle cicho i szybko oraz była skuteczna w polowaniu, ku zadowoleniu Ragnara , który w końcu mógł porzucić suszone mięso na rzecz świeżej pieczeni. Wadera niestety nie oddawała tak łatwo łupu, przynajmniej królowi. Kiedy tylko Ragnar próbował się do niej zbliżyć, Omega pokazywała mu swoje wielkie kły.

Natomiast Sybilla mogła wręcz wyciągać jej z pyska co tylko zechciała. Co gorsza,wilczyca pilnowała Sybilli na każdym kroku , więc musiał uważać by nie robić w jej obecności gwałtownych ruchów , bo mogłoby się to skończyć kalectwem , a nawet śmiercią.

- Wredny pies - rzucał w jej kierunku , kiedy tylko koń Ragnara stawał dęba lub jak pokazywała mu swoje uzębienie. I tak było w tym razem. Omega spojrzała na niego i zaczęła ujadać.

- Obraziłeś ją nazywając psem - uśmiechnęła się Sybilla , ściągając lejce.

- Jak można to coś obrazić ? - zapytał wskazując na wilczycę , która w tym momencie też spojrzała na niego i zaczęła wydawać dziwne dźwięki jakby mu odpowiadała. Nagle Sybilla się roześmiała.

- Też to czujesz ? - zapytała Omegę rozbawiona.

- Z psem rozmawiasz? - zapytał zaskoczony Ragnar patrząc bezradnie na wilka i Sybillę.

- Coś w tym rodzaju - odpowiedziała mu Sybilla i śmiejąc się dodała - Uważa , że taki z niej pies , jak z ciebie dobry kochanek, a poza tym śmierdzisz.

Ragnar uśmiechnął się pod nosem , a potem z udawaną groźba w oczach spojrzał na Omegę, która aż się zatrzymała.

- Na prawdę tak uważa ? - zapytał.

- Nie. Droczę się z tobą - odpowiedziała Sybilla. Ragnar czuł się zbity z tropu , jednak patrząc na nie obie miał wrażenie , że się doskonale rozumieją.

- Jak wygląda obrzęd pogrzebowy ludzi północy ? -zapytała nagle Sybilla. Ragnar spojrzał na nią uważnie i odpowiedział :

- Tych , których na to stać , przygotowują stos pogrzebowy, na którym palone jest ciało. Potem wraz z prochami wypływamy w morze i oddajemy je bogom. Tych , których na to nie stać , zakopują ciało lub wrzucają do morza . Im bardziej odważny i mężny był wojownik , tym większy jest stos. Wtedy też , po raz ostatni można wypowiedzieć imię zmarłego, potem jest to zakazane. Nie należy wzywać umarłych. To co martwe należy to świata umarłych.

- Więc jak umrzesz , nie będę mogła nigdy na głos wypowiedzieć twego imienia ? - zapytała Sybilla upewniając się czy dobrze zrozumiała.

- Tak - odpowiedział Ragnar i od razu zapytał żartobliwym tonem - A jak Ciebie mam pochować moja luba?

Sybilla spojrzała na niego i cicho odpowiedziała :

- Ja będę żyć wiecznie.

*********************************************************************************************************************

Ragnar miał siedem lat , kiedy którejś nocy matka obudziła go ,aby pokazać mu coś niezwykłego.Tej nocy nie zapomni do końca życia. Olbrzymia ilość gwiazd przecinała niebo sprawiając wrażenie gwiezdnego deszczu.Potem słyszał od wędrownych ludzi ,że w kilku miejscach opadły na ziemię , waląc zdrowe i mocne drzewa i paląc wszystko wokół. Pamięta jak matka patrzyła zafascynowana tą osobliwością i ciągle powtarzała jak w amoku " to twoja przyszłość, to twoja przyszłość". Nie rozumiał jej. Jak niszcząca i ziejąca ogniem gwiazda może być jego przyszłością ?

Kilka dni później zmarła.Odeszła we śnie , zasnęła i już się nie obudziła. Za wychowanie go i jego młodszych braci zabrał się ojciec. Człowiek bardzo surowy i wymagający. Nigdy nie chwalił tylko ganił. Ragnar poznał jego ciężką rękę . I jak przystało na człowieka z północy, w wieku jedenastu lat przeszedł inicjację na wojownika. Posiadając tylko nóż musiał udać się do lasu , wytrwać tam kilka dni i zabić dzikie zwierzę. W jego przypadku było to bardzo proste. Nie tylko wytrwał więcej dni niż powinien , ale zabił niedźwiedzia , czym zyskał w oczach najmężniejszych wojowników i zmienił się mentalnie co czyniło go młodym wojownikiem. Przeszedł transformację, która spowodowała , że zaczął inaczej spostrzegać wojnę i świat. Odrzucił strach, współczucie, litość czy poczucie winy. Miał się tylko utożsamić z dzikim zwierzęciem ,ale on się nim stał. Dehumanizacja zniwelowała konflikt z własnym sumieniem a uruchomiły się pierwotne instynkty . Stał się wojownikiem doskonałym. O ile jego ciało walczyło bez udziału świadomości , tak jego intelekt i osobowość wzmocniły się. Według praw Ludzi Północy , adept musiał wyrzec się dotychczasowego życia i zerwać łączące go więzy z resztą społeczeństwa. Ragnar nie zrobił tego , nie poświęcił siebie ale też postanowił być sam sobie panem. Myślał nieszablonowo i zawsze miał odmienne zdanie co nie przysparzało mu przyjaciół. Nie ważne , czy był to jarl czy król , potrafił głośno przeciwstawić się , nawet kosztem tortur. Lecz one tylko wzmacniały jego hart ducha i chęć zemsty. Dlatego bez większych skrupułów najpierw zabił swojego jarla Sigurda Srogiego , a potem sięgnął po króla Ubbe Rudego. Wszystko to osiągnął nie tylko dzięki sobie , ale też dzięki ludziom , którzy pokładali w nim nadzieje . Jednak jego największymi sprzymierzeńcami byli wojownicy tacy jak on. Bracia krwi, jak ich zwał , cenili go za kunszt, pomysłowość , prawość i waleczność. W trakcie wypraw niejednokrotnie udowodnił swój zmysł strategiczny zawstydzając tym samym wodzów. Ludzie gotowi byli iść za nim w ogień.

W dniu , w którym został królem Ludzi Północy , przybyli do jego zimnego kraju posłańcy z Środkowego Królestwa. Oferta , którą mu złożyli , była na tyle interesująca , iż postanowił przystać na nią , bez dłuższego zastanawia się. Posiadanie własnych urodzajnych ziem było ciekawą propozycją , lecz jego zaintrygowało coś innego. Sybilla i zaślubiny. Zaciekawiony jej osobą wypytywał Flawiusza i Horacjusza o jej przymioty. Opowiadali mu o silnej , pięknej kobiecie , o nietuzinkowych zdolnościach. Słuchając wyczuwał ich podziw ale też respekt przed Sybillą.

Wróżbita tuż przed wyjazdem Ragnara na spotkanie z królem Tyberiuszem przepowiedział mu : " Nadchodzi noc i dzień, zło i dobro , kobieta i mężczyzna i wszystko w jednym ciele . Siła natury i moc wszechświata. Przeznaczenie postawi na twojej drodze Dziecko Gwiazd, które wyznaczy Cię na swego króla. I odtąd ziemia i niebo staną się jednością ".

W ostatnią noc, patrząc na gwiaździste niebo i mieniącą się zorzę , myślach Ragnara zaczęła kiełkować nowa idea. Idea zdobycia Środkowego Królestwa .

***************************************************************************************************************

- Dlaczego kobiety muszą wszystkiemu nadawać imiona? Pies to pies , koń to koń...a nie... Omega i Duch. Miecz też nazwałaś ? - odezwał się Ragnar zaraz po przebudzeniu. Wciąż wtulał się w ciało Sybilli , czuł jej zapach włosów i lekki oddech. Jednak zamiast jej odpowiedzi usłyszał powarkiwanie Omegi , która z kolei leżała przed Sybillą. Wilczyca obserwowała go uważnie pokazując mu swoje kły.

- Równie dobrze można zapytać , dlaczego mężczyźni ruchają wszystko co tylko się rusza - usłyszał głos Sybilli.

- O nie, nie , nie...nie ja - zaprotestował - Z kimś mnie pomyliłaś. Ja mierze wysoko , w same księżniczki i królowe.

- A to ciekawe , bo nie widzę tu żadnej - zaśmiała się Sybilla odwracając twarz do Ragnara. Król patrzył na nią przez chwilę i pocałował czule. Wadera momentalnie pochyliła się nad nimi warcząc.

- Możesz coś zrobić z tym psem ? - zapytał żartobliwie Ragnar.

- Z jakim psem ? - zapytała przekornie Sybilla.

- Z tym , którego nazywasz wilkiem - odpowiedział król przysuwając się bardzo blisko do Sybilli a wilczyca wraz z nim , aż poczuł jej oddech.

- Omega! - odezwał się rozkazująco i spojrzał w oczy wadery. Omega dłuższą chwilę przyglądała mu się , po czym nagle , zaczęła lizać jego twarz. Zaskoczony Ragnar odsunął ją delikatnie.

- Chyba mnie polubiła

- Raczej próbowała jak smakujesz - zaśmiała się Sybilla głaszcząc twarz króla. Patrzyli na siebie w milczeniu.

- Obiecaj mi coś Ragnarze - odezwała się cicho - Nie zatrzymuj mnie , jeśli któregoś dnia postanowię odejść.

Król spojrzał na nią poważnie i zamiast odpowiedzi , pocałował ją namiętnie.

Wtem wilczyca zerwała się na równe łapy. Powarkując obserwowała otaczające ich zarośla i ruszyła w ich kierunku.

- Weź miecz - wyszeptała Sybilla. I w tym momencie , w lewe ramię Ragnara trafiła strzała. Król wyrwał ją i ruszył po miecz. Sybilla zdążyła pochwycić swój i czekała na atak. Zamiast tego z zarośli wyłonił się jeździec. Rozpoznała go . Był to Flawiusz.

- Myślałaś , że pozwolę Ci odejść z tym barbarzyńcą - wysyczał - On już umiera , trucizna toczy jego ciało. A co do Ciebie moja siostro , najpierw Cię zerżnę a potem oskóruję.

Flawiusz zszedł z konia i ruszył w stronę Sybilli. Ragnar chciał stanąć mu na drodze , lecz jego ciało przeszył przeraźliwy ból. Upadł i mógł tylko czekać na rozwój wydarzeń.Brat z siostrą skrzyżowali miecze. Oboje pchani gniewem i nienawiścią walczyli na śmierć i życie. Walka była wyrównana , gdy nagle pierś Flawiusza przeszył miecz. Sybilla zatrzymała się zaskoczona, a brat padł martwy na ziemię. Wtedy pojęła co się stało.

- Nie mogłem patrzeć jak się męczysz - odezwał się słabym głosem Ragnar.

- Zabiłabym go ! -wykrzyknęła poirytowana Sybilla.

- Taaa...z całą pewnością - rzekł król upadając na kolana. Rana coraz bardziej krwawiła. -Pomożesz mi ? - zapytał zanim stracił przytomność.

autor

Ocena wiersza

Wiersz nie został jeszcze oceniony.

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.





Komentarze

Kolor wiersza: zielony


Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.


Chris<sup>(*)</sup>
Chris(*)
2019-01-21
Witaj. "Rozdział 10" uroczy!
Jednak w drogę, do Wyroczni! :)
https://youtu.be/U5u9glfqDsc
"Rozdział jedenasty".
O wredny. Kochaną wilczycę nazwał psem! :D
https://youtu.be/g-jGHbkM8e4
"Rozdział dwunasty".
Dziecko Gwiazd... ależ to pięknie brzmi.
By the way... apetyt rośnie w miarę jedzenia:)
"Rozdział trzynasty".
Cóż za zwrot akcji. Jednak walkę rodzeństwa opisałbym dokładniej.
Co Ty na to? ;)
Żegnam się piosenką przewodnią:P
https://youtu.be/NBpu3Fhvkdc
I pozdrawiam!


Pokaż mniej


X

Napisz powód zgłoszenia komentarza do moderacji

X

Napisz powód zgłoszenia wiersza do moderacji

 

x
Polityka plików cookies

Nasza strona korzysta z plików cookies. Używamy ich w celu poprawy jakości świadczonych przez nas usług. Jeżeli nie wyrażasz na to zgody, możesz zmienić ustawienia swojej przeglądarki. Więcej informacji na temat wykorzystywanych przez nas informacji zapisywanych w plikach cookies znajdziesz w polityce plików cookies. Czytaj więcej.

Klauzula Informacyjna

Szanowni Użytkownicy

Od 25 maja 2018 roku w Unii Europejskiej obowiązuje nowa regulacja dotycząca ochrony danych osobowych – RODO, czyli Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych).

W praktyce Internauci otrzymują większą kontrolę nad swoimi danymi osobowymi.

O tym kto jest Administratorem Państwa danych osobowych, jak je przetwarzamy oraz chronimy można przeczytać klikając link umieszczony w dolnej części komunikatu lub po zamknięciu okienka link "Polityka Prywatności" widoczny zawsze na dole strony.

Dokument Polityka Prywatności stanowi integralny załącznik do Regulaminu.

Czytaj treść polityki prywatności