Twoje Wiersze - blask źrenic

blask źrenic

wolny

2025-09-14 09:17

z czasem przeminie blask źrenic
w wyroku starości strapiony
uwiędnie jak jesienny liść

dziś pięknem zachwyca
kolorem, fakturą, światłem
jednak kruszy się powoli

w następstwie przeznaczenia
kolejami życia, które nieustannie
dąży w przód, ku śmierci
zapada się w sobie, gnije
rozpada na drobne cząstki
wchłonięty w ziemię
w materii zatracie, w wieczność
zmierza niepewnym krokiem

a tam w ducha przestrzeniach
już bez czasu, bez iluzji
trwa w chwili zupełnej

autor

Stukacz^(*)

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

6 razy

Treść

Warsztat

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: zielony

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

SłowemOtulona

2025-09-14

Ładnie napisane :)
Pozdrawiam

Stukacz^(*)

2025-09-14

dziękuje :)
pozdrawiam

legenda

2025-09-14

Witaj5/6 :)pozdrawiam

Stukacz^(*)

2025-09-14

siema :)

samisen

2025-09-14

Doskonały wiersz, który łączy temat przemijania z filozoficzną refleksją nad istotą ludzkiego istnienia. Utrata młodości i fizycznego piękna nie oznacza końca, to raczej przejście w inny stan bycia, jakby sugestia, że życie to tylko etap, a śmierć, choć nieuchronna i fizycznie bolesna, prowadzi do innego wymiaru, wolnego od czasu i złudzeń. „Blask źrenic” może więc być nie tylko symbolem życia, ale też iskrą świadomości, która trwa nawet wtedy, gdy ciało przestaje istnieć.
Pozdrawiam :)

Stukacz^(*)

2025-09-14

ciekawa interpretacja, dziękuję za komentarz, miło widzieć nowego czytelnika
pozdrawiam serdecznie :)

Krystek

2025-09-14

Dopóki człowiek cieszy się z życia,
to od niego promieniuje światło
radości.
Serdecznie pozdrawiam - pogodę
ducha zostawiam:)

Stukacz^(*)

2025-09-14

cieszy się człowiek, i chyba już tak będzie do końca
pozdrawiam i spokojnego wieczoru :)

Sylwia U.^(*)

2025-09-14

🤗

Stukacz^(*)

2025-09-14

😊

sturecki

2025-09-14

Można i tak patrzeć na przemijanie, od blasku oczu po cichą wieczność. Niby ciało kruszeje, ale duch idzie dalej, poza czas i rozpad, wszak to, co świeci w środku, nie zna jesieni ani końca.
6/5