Chłopak o błękitnych oczach siedział na peronowej ławeczce, zasłuchany i zapatrzony w dworcowe życie.
Serafin podszedł wolnym krokiem i jakby nigdy nic usiadł obok niego.
Chłopak po dłuższej chwili otrząsnął się z zamyślenia, spojrzał na Anioła i odezwał się bez lęku.

- W końcu się spotykamy.

- Oczywiście. Odparł Serafin z uśmiechem.

Chłopak spojrzał przed siebie i zauważył.

- Wokół życie jakby zamarło, zrobiło się tak pusto...

- Oczywiście. Odrzekł Anioł. - Tylko dlatego możesz mnie zobaczyć.

- ...

- Lubię tu siedzieć. Mówił dalej chłopak. To miejsce współgra ze mną. Pociągi przychodzą i odchodzą. Są takie masywne, ciężkie... jak moje wspomnienia.

- Wspomnienia Cię ukształtowały. Serafinowi rozbłysły oczy. - I to była jedyna możliwa droga... droga do osoby na której Ci tak zależy.

- W moim życiu zależało mi na wielu osobach. Odrzekł chłopak. - I gdzież one są???

- To nieistotne. Odparł Anioł. - Dzięki Tobie są szczęśliwi. Byłeś ich drogą do celu...

- Hmm. Czy to oznacza, że... czy to oznacza, że oni...?

- Oczywiście! Serafin zaszeleścił skrzydłami radośnie. - I nigdy nie pozwalaj jej czekać. Biegnij do niej!!! Ona dość już w życiu się naczekała!