Egzystencji filozofią nadszarpnięte
mokre kroplami nadziei
pochody słów
trwożnie strącają z nieba firmamentu
lawinę gwiazd
w oczy świecących
niewi(a)domą iluzją
na wyprzedaży
uśmiechów
wdzięczących się
używanym grymasem obłudy

kłamstwem bez rumieńca
nie ugaszą słów
płonących wstydem

nikt przecież nie zabroni

świeżym smakiem neonów marzeń
niebo rozgwieżdżone
pąkami słów kwiecistych
rozbrzmiewa sedno prawd
(nie)zgody (wielo)głosem
tętni chór ulicy
tolerancją
topniejącej zimy
powiewając
tęcz siedmiobarwnym łukiem

mgła
rozścielona tajemnicą dnia
o niemożliwe uboższa
jeszcze wczoraj
w bólach maski
na gwarancji zła
cisza
przetyka wątek tajemnic
myśli mrocznych zniewoleniem
echa szeptem niesie
głosów jęk wzburzony

jedna wystarczy
minuta
ciszy
by odebrać ulicy głos
kilka Pomników pozbawić praw(d)
tęczowy podpalić most

nikt przecież nie zabroni


--------------------------------------------
© Ewa Omiecińska