Odkopywanie wspomnień z dzieciństwa kolorami świata...

Z jednej strony szczęśliwy, kolorowy obraz zewnętrzny, z drugiej wewnętrzna ciemność i smutek przykrywająca najpiękniejszy rdzeń każdego z nas. Pozdrawiam :)

Cudowne jest to nasze wewnętrzne dziecko. Ono potrafi intensywniej cieszyć się i żyć niż ten dorosły, do tego zamknięty w sobie. Nie wyrzekajmy się naszego wewnętrznego dziecka.

Piękny wiersz z naturą w tle, pełen kolorów.
Działa na wyobraźnię :)
Pozdrawiam serdecznie :)

Bywa, że pancerz z czasem się rozszczelnia i zaczyna przeciekać...

Jak w kalejdoskopie natura bawi się z nami jak wykwintny malarz. Maluje nam życie, a my wciąż jak dzieci patrzymy w niebo szukając waty cukrowej.

Serdecznie pozdrawiam

I znów! Znów bawisz się barwami, rozpinając je przed wyobraźnią czytelnika. Mieszasz je - ze smakiem

Każdy z nas, to mimo wszystko wciąż dziecko, skrywane w dojrzałej już osobie... i to jest cudne :) Tak, jak Twój wiersz, Osieńko:)
W zamian pozostawię gwiazdki... a dzieci kochają gwiazdki, czyż nie?
Miłego wieczoru:) B.G.

pozwolisz? że cichutko przysiądę u Twego boku... piękną masz duszę Osia :)

Cześć,
faktycznie warto czasem dopuszczać do "głosu" to wewnętrzne dziecko. Czasem paradoksalnie przez jego spojrzenie może nam się wiele trudnych spraw rozwiązać. To jak z prawdziwym dzieckiem; czasem zadziwia pytaniem, a jeszcze bardziej odpowiedzią. Zazwyczaj to prostota skąpana w uroku tak czystym, że nic tylko przyjmuje się tę szczerość do siebie i chowa w sercu. Myślę, że podobnie może być z tym naszym wewnętrznym dzieckiem. Nadmiar obowiązków często przysłania nam piękny obraz ziemi, który swoją drogą cudownie opisałaś w swoim wierszu. Właśnie otworzenie się na takie widoki nie raz może uratować nieco od zmartwień, które oczywiście magicznie nie znikną, ale na które można mieć nieco inne spojrzenie. Kto wie czy nie wpuszczając do siebie tej pierwszej, czystej szczerości świata nie pomagamy samemu sobie zrozumieć wszystko, co dzieje się dookoła. Tytuł jest rozczulający - idealnie dobrałaś motyw z latawcami jako symbol wolności i dzieciństwa. Podoba mi się Twój wiersz, bo zamknęłaś w nim ogrom nadziei na lepszy czas, w który nie zawsze się wierzy. Pozdrawiam Osiu, chylę czoła.

Trzeba pielęgnować to wewnętrzne dziecko póki jeszcze się da. Pozdrawiam