cz. 1) Dziękuję za zainteresowanie moim wierszem i wnikliwy, celny komentarz.
Utwór „Karuzela z poetami” B. Pijanowskiego zainteresował mnie już wcześniej – między naszymi wierszami, bezspornie da się zauważyć istniejącą paralelę. Różni nas jednak punkt spojrzenia na problem. Najprościej rzecz ujmując, B. Pijanowski wyraża niepokój o jakość utworów, zarzucając, że grafomania zaśmieca poetycką przestrzeń. Ja, jako autorka drugiego wiersza, jestem zaniepokojona tym, co zostanie, jako spuścizna, po poetach? Co przetrwa w pamięci ludzkiej dla przyszłych pokoleń? Czy przyszłość przejmie wiersze z ich mądrością, przesłaniem, jako rodzaj testamentu międzypokoleniowego?

cz. 2) Co do zarzutu istnienia powszechnej grafomani i niepokojąco rosnącej ilości wierszokletów, o których pisze B. Pijanowski, ja mam inne spojrzenie na ten temat. Ba! Widzę w tym pozytywne wartości. Ktoś, kto podejmuje próby pisania wierszy, z pewnością poprzedził to przeczytaniem, co najmniej, kilku wierszy innych autorów, co zaprzecza (w znikomym procencie) tezie, że Polacy „nie czytają”. Dalej, jest to dowodem uznawania poezji, jako sztuki pięknej, która posiada narzędzia, jakie pozwalają im wyrazić własne uczucia, emocje i służą jako pole do rozważań. Zdecydowanie jestem za opcją, by obywatel=poeta, ze wszystkimi konsekwencjami (zgodnie z myślą: każda potwora znajdzie swojego amatora), stawiając to, jako przeciwwagę do sytuacji, w której tenże obywatel, bądź co bądź Człowiek, z całym arsenałem życia duchowego, przeżyć psychicznych, psychologii życia… miałby swoje uczucia i emocje różnego rodzaju i kalibru, lokować w czynnej napaści, agresji...wobec obiektów będących przyczyną ich frustracji, a niekiedy, Bogu ducha winnego drugiego człowieka. Pozdrawiam, Ewa.