Drzwi zamknięte
słów
bełkotliwą skruchą
wyrywanych jak chwasty
w bólu
roznegliżowanych prawd
bez antidotum zapomnienia
szyderczym obrazem przeszłości
dom z potencjałem
zdziwionym wytrzeszczem okiennic
straszy
perspektywą jutra
rozdmuchanych popiołów
jak spuszczone powietrze
zmęczona pamięć słów
głodem życia
w pyle dróg pogrzebanych
okruchów powszedniego chleba
w lęku znaczeń
prostych słów
bezradnością chwili
za mało miejsca na samotność
drzwi zamknięte bezpowrotem
------------------------------------
Ewa Omiecińska