Twoje Wiersze - aksamit

aksamit

groteska

2025-11-05 05:00

poskładani w burtach rozbić
rozluźnienie czując w ustach
jakby naraz truchtem dobiec
ścieżki zdrowia na poduszce

rozwinięci prawdą szczytów
zatrzymaną bez współpracy
jedno drugiej w spór ubytku
musi wnosić nicość znaczeń

gdy życzenia wielkość spiorą
poszarpanej podejść wiedzy;
chciałoby się bez przyborów
jeśli na stanowczym mierzyć

chociaż szeleszczących ciszy
wbitych odległością gwoździ
nikt bez względu nie usłyszy;
jednak te wstrzymują pościg

autor

Groschek^(*)

przejdź do strony autora

Ocena wiersza

Wiersz został oceniony

3 razy

Oceny tego wiersza są jeszcze niewidoczne, będą dostępne dopiero po otrzymaniu 5-ciu ocen.

Zaloguj się, aby móc dodać ocenę wiersza.

Komentarze

Kolor wiersza: niebieski

Zaloguj się, aby móc dodać komentarz.

Motylek78

trzy dni temu

ścieżki zdrowia na poduszce - to dopiero absurd
ale wiersz czyta się płynie
tylko to zdrowie...
Pozdrawiam serdecznie 🐈‍⬛

Groschek^(*)

trzy dni temu

może już dawno nie miałaś.. 🧐

Jan Kępiński

trzy dni temu

Jaśniej i jaśniej . Brawo.
Zaczyna mi się to wierszowanie podobać.
Pozdrawiam z ciekawością.

Groschek^(*)

trzy dni temu

dziękuję, ale mój np. poprzedni wiersz był o wiele łatwiejszy..

samisen

trzy dni temu

Hejka.... Twój zaplątany, kolejny utwór, eksploruje napięcie między pragnieniem spokoju a nieustannym, wewnętrznym konfliktem; między prawdą a nicością znaczeń, gdzie PL zdaje się szukać ucieczki od złożoności świata w prostocie, która jednak okazuje się nieosiągalna.
Wracam z laboratorium byłem na pobraniu krwi i tak z marszu poczytałem Twój wiersz i wstawiam komentarz z oceną 6/5

Miłego dnia
Pozdrawiam serdecznie 😀

Groschek^(*)

trzy dni temu

pobyt Ci bardzo dobrze służy.. dziękuję za komentarz ☺️

sturecki

cztery dni temu

Twoja groteska tu nie żartuje – zaciska zęby na aksamicie, który wcale nie jest przewidująco miękki, tylko dusi w przełykach słów. Zdania idą pod górę jak wiersz po zbyt stromych schodach – sens chowa się za metaforą, a metafora udaje, że ma wystarczające alibi. Wersy brzmią jak próba zmierzenia szeleszczącej ciszy linijką, która wciąż się wygina, bo nicość nie trzyma pionu.
5/6