Czy jeszcze zdążę, zanim odejdziesz,

dotknąć twej dłoni, nim czas przeminie,

nim wieczór zniknie jak ptak w przestrzeni, 

a ślad po tobie we mgle zaginie? 


Czy jeszcze zdążę ciebie rozmarzyć

czułym spojrzeniem, subtelnym gestem?

Chciałabym tobie jeszcze powiedzieć, 

że każdą myślą przy tobie jestem.

Czy jeszcze zdążę, czy mnie usłyszysz,

nim zgaśnie światło na mojej twarzy?

Czy pójdziesz ze mną tą głuchą ciszą,

gdy wszystko pęka, gdy los się waży?

Gdy wzrok się gubi w mgielnej godzinie,

a czas oddechem w bezkres odpłynie. 


Czy jeszcze zdążę – tak po prostu

w twoich ramionach odnaleźć ciszę,

ukoić świtu brzemię nagością,
gdy noc napawa lękiem mą duszę?

Czy jeszcze zdążę, nim się oddalisz 

zatrzymać oczu na dnia promieniach,

wyszeptać jeszcze, się nie lękając,

że zburzę czułość pomiędzy nami?

Czy jeszcze zdążę – czy mnie usłyszysz,

nim zgaśnie światło, nim we mgle zniknę?

Czy pójdziesz ze mną znów przez tę ciszę,

gdy wszystko pęka i gasną światła ?

Czy jeszcze zdążę – nim wzrok się zgubi,

nim moje serce twarz twoją wyśni?



Czy jeszcze zdążę… czy jeszcze zdążę —
przez mrok przejść cicho i nie zabłądzić?