W cieniu alpejskich szczytów, gdzie cisza święta śpiewa,  żyje mężczyzna z kraju, co w mglistym śniegu kryje się,  galicjański syn, co wybrał drogę samotną, ascetyczną,  w szeptach dawnych wieków, w milczeniu, co nic nie mówi.  
  
Jego dusza to pustelnik, co w klasztornym mroku przetrwał,  wyciszony jak zimowe jezioro, co nie tętni, lecz głęboko tli,  w oczach – odległe echa dawnych burz, które go ukształtowały,  w sercu – tęsknota za miłością, co nie może ujrzeć światła.  
  
Na ścieżce wąskiej, co wskazała jasność,  wybrał spokojność,  zamiast szerokiego gościńca, pełnego hałasu i zgiełku świata, bo wie, że tylko ta droga, choć trudna i pełna prób,  prowadzi ku ciszy, co jest jego ocaleniem i anatemą.
  
Zmysłowa cienkość, ukryta za murem powściągliwości,  to jego własny, bolesny sekret, miłosne cierpienie bez słów,  bo serce, choć pragnie, nie może dać, co świat proponuje –  
materialnego truchła, które nie umieści w duszy ukochanej.  
  
W jego wspomnieniach kobieta, jak cicha modlitwa w nocy,  czeka, wierząc w tajemniczą ścieżkę, co prowadzi ku zjednoczeniu,  jej modlitwy unoszą się ponad czasem, ponad przestrzenią, czekając na powrót, na dotyk, na oddech, na miłosne spełnienie.  
  
W nocy, gdy gwiazdy jak słowa z księgi, błyszczą na niebie,  jego cierpienie wzrasta, jak szczyty, które widzi z okna celi,  wspomnienia przeszłości, wybory i decyzje, jak kamienie na drodze,  
prowadziły go tu – ku samotności, ku głębi własnej duszy.  
  
W jego oczach – pejzaż austriackiej przyrody: lasy, jeziora, ośnieżone góry,  symbole nieujarzmionej siły i łagodności, co w harmonii trwają,  
w nich ukryte są tajemnice wieczności, jak w głębi minionych lat,  i w tym chłodzie, w tym spokoju, kryje się ogień nieujarzmionej miłości.  
  
Tak żyje – za dnia milczy, za nocą cierpi, lecz nie poddaje się,  bo wie, że wybór ścieżki wąskiej, choć pełen cierpienia,  jest drogą do zbawienia, do prawdziwej miłości, co nie śpi,  a ona czeka, modli się, wierząc, że w końcu odnajdzie go pośród gwiazd.