Raz rzucona na glebę moją
Powinna tam pozostać
Lecz wybrali właśnie ją
By mógła wyzwaniom sprostać

Dlatego wstaje, bronić swoich racji
Odbija się jak od trampoliny
Wykorzystuje siłę reakcji
Kruszy lody zmarzliny

Walczy wściekle
Nie bierze jeńców
Wie już, jest w piekle
Więc nie kryjąc rumieńców
Walczy jeszcze bardziej zaciekle
Z armią odmieńców
Tylko czy dobrą wybrała strategię

Złość i przemoc
Wyzwalasz o nienawiści
Czujesz jak rośnie w tobie moc
Jak świat się nie podnosi się ze zgliszczy
Cóż zrobić przyświeca noc
Patrzeć na Ciebie, widok taki śliczny

Tak bardzo w siłę rośnie
I daje poczucie rozpędu
Lecz w swej prędkości żałośnie
Odlicza już skutki odwetu

Bo wkrótce zaszeleści kosa
Nie będzie wśród nas młokosa
Który walczył tak dzielnie
Nienawiść panuje niepodzielnie

Zebrała swe żniwo
I pozostała w nas o dziwo!