Brawo i duży szacunek.

Tej wzruszającej POEZJI, nie chce po prostu komentować.
Zostawiam ją we mnie.

Pozdrawiam serdecznie i niski ukłon ode mnie 5/6💖🩰

Doskonały Wiersz,

pozdrawiam:)

Utożsamiam się z treścią tego wiersza, który mnie wzruszył do łez...
Pozdrawiam Wando

Proces dochodzenia do siebie po przeżytych trudnych doświadczeniach, emocjonalne zmagania to jak proces odkrywania archeologicznego, gdzie są odsłaniane kolejne warstwy przeszłości. Widać zarówno ból, jak i potwierdzenie własnej egzystencji. Wiersz bardzo refleksyjny, ciekawy. Pozdrawiam serdecznie

smutno ... pozdrawiam serdecznie ...

Bardzo smutny obraz wyłania się z tego świetnie nakreślonego wiersza. Pozdrawiam serdecznie :)

Skojarzyłam z kręgami powstającymi na wodzie, po wrzuceniu ciężkiego kamienia, on jest jak trauma dla tafli, rozrywa każdą jej cząstkę niemal z bólem, a ten "rozchodzi się kręgami"...
Czytałam wcześniejsze komentarze, piszę, co ja czuję!
Pozdrawiam serdecznie:))⭐

Demaskatorsko

Przepiękny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie:)

Wspaniały wiersz, jestem spełnia podziwu.
Pozdrawiam serdecznie:)

Z podziwem dla wiersza, a poprzednicy wszystko już napisali. Pozdrawiam serdecznie.

"Poezja walcząca" nie jest dzisiaj w modzie, a Ty nie odpuszczasz i ona walczy, bo mówi ciszą tych, którzy (a najczęściej które) milczą z powodu doszczętnego zawiedzenia, wyczerpującej walki i długich epizodów cierpienia.
Genialny to wiersz, Wando, nie lubisz takich określeń dla swojego autorstwa, ale tu nie ma innego.
Każdy bez wyjątku Twój wiersz o tematyce przemocy, tej zakamuflowanej, niespektakularnej, codziennej za drzwiami wymuskanych domów, biur i innych pozorów, każdy o próbach odbudowania życia po traumie jej zaznania - chwyta za serce i drąży ciszę ofiar. Ultra kobiecy ściszony głos przekazu, nawet może szept - dostaje się do krwiobiegu. Publikujesz te wiersze tutaj w sposób rozrzucony, dawkujesz całość tego dzieła, mimo to ja, zwykły facet, każdorazowo doświadczam fizycznie niemego krzyku, a potem ogromnej niezgody i empatii. A potem przypominam sobie fragment innego Twojego wiersza z tego zbioru:
"miłość wszechrani
miłość wszechocala"
i myślę, że to jest azymut.
Kłaniam się z największym uznaniem i pozdrawiam Cię bardzo gorąco, Wando :-)

Autorka kreśli obraz osobistych (?) zmagań i procesu leczenia, przy użyciu rewelacyjnie pięknych metafor takich jak "krzywda jak do brzozy" czy "automatyczne nasiona dni," które tworzą przenikliwe wrażenie o walce z bólem i odbudowie siebie. Styl jest pełen emocji i refleksji, a zakończenie z "pewnością że istniałam" nadaje całości poczucie odzyskiwania sensu i tożsamości. To niezwykle artystyczny obraz.

Wiersz, który po prostu wbija w ziemię swoją wartością. Kosmiczna klasa! Doskonałe metafory i idealny dobór słów.

Nie wiem co napisać i nie bardzo mogę cokolwiek. Zaglądałem czytałem i bałem się komentować. Uciekłem przed chwilą do innych wierszy z żartem w interpretacji.
Czytając taką poezję o tej konretnie tematyce i przeżyciach, nie jest łatwo cokolwiek powiedzieć. Sam też unikam pisania w tak głębokiej retrospekcji. Bo żeby taki wiersz napisać trzeba wejść w taki proces, a to zawsze jest bolesne przypomniałem sobie to pisząc ,, ucieczkę ".
,,kora z fałszywych świadectw" i ,, światło owocowanie" ,, klęknięcia wypadające z kolan " te metafory najbardziej zapamiętam. Przerzutnia w przedostatniej strofie doskonała.Niezwykły wiersz. Zabieram do ulubionych i kładę się spać w zamyśleniu.
Dziękuję pięknie. Dobrej nocy.

Podzielam podziw dla wiersza
z delikatnością opisującego drogę człowieka od zranienia do poszukiwania wewnętrznej siły w sobie samym.
Zakończę myśl cytatem Kazimierza Dąbrowskiego:
"Nie szukaj zdrowia psychicznego, szukaj rozwoju a znajdziesz jedno I drugie. "
Pozdrawiam serdecznie :)

Pomijając walory treściowe - o których wspominała Poprzedniczka
- ten wiersz jest literaturą piękną.
Konstrukcja i użyte metafory są najwyższej próby, a puenta zaskakująca i mocarna.
Czytam i podziwiam. Podziwiam i czytam. Niesamowity wiersz.
Jutro zaprezentuję go wilkom.
Najserdeczniejsze pozdrowienia:)

Bywają traumy, które da się "przepracować", ale niektóre wspomnienia bolą wciąż wcale nie mniej niż...
Wiersz poruszający!
Pozdrawiam

Saikeirei (ukłon z szacunkiem)
Przed takim Wierszem jak ten, tylko to pozostaje. Bo jak najpełniej opisać wychodzenie do siebie z siebie. Wychodzenie ( z traumy?) jest jak prowadzenie wykopalisk, by odszukać to czyste "ja". To moja nieudolna raczej interpretacja.
To wręcz niewykonalne napisać o tym wiersz. Tobie Wando się to udało.
Pozostaję w zamyśleniu i jeżeli pozwolisz zabiorę do ulubionych, by móc powracać do tego zjawiskowego Wiersza.
Pozdrawiam serdecznie :)

Powiedzieć świetny, to nic nie powiedzieć.
Pozdrawiam:)

Wspaniały wiersz