Zachwycający, głęboko filozoficzny wiersz o problematyce i aporiach ontologii i etyki. Wyczuwam w nim opór wobec rozumienia etyki jako metafizyki szczegółowej, charakterystycznego dla myśli arystotelesowsko-tomistycznej. W swoich poglądach ten opór podzielam. Zawsze z podziwem, pozdrawiam Cię bardzo gorąco, Kochana Wando :-)

Lubię posłuchać takich filozoficznych wywodów, ale sama nie jestem w tym dobra. Urzekła mnie w szczególności fraza "nie umiem nie być" :)

Bardzo dobry wiersz, w moim odczuciu zgodny z Twoim światopoglądem.
Przemocy nie zawsze da się uniknąć. Szczególnie ze strony bliskich.
Ze światem jeszcze jakoś można sobie radzić lepiej lub gorzej.
Lubię metafizyczność w sztuce, bo unosi na moment w kosmos ;)
Metafizyka w ujęciu "filozoficznym" niepozbawiona jest chaosu deterministycznego, a czasem mediumizmu. Ale tym ciekawiej dla niej :)
Pozdrawiam :)

Poezja, która otwiera umysł na zagadnienia związane z bytem
i duszę ściśle powiązaną z nicością.
Odkładam w "niebyt" filozoficzne teorie o bycie i niebycie... i zanurzam się
w narrację Peelki.
Chcemy wierzyć, że jest "coś", bo to "coś" jest początkiem przeczuwanego przez nas
być może "niczego", jednak nie mamy pewności, a zatem problematyzujemy nasz umysł.
Poszukując ukrytego sensu istnienia tego "czegoś".
Peelka odnajduje część składową naszego istnienia, a mianowicie "niebyt", który umieszcza
w przeszłości "bytu" ludzkiego. Niebyt symbolizuje nicość.
Przy takim założeniu rodzi się jednak pytanie u Peelki: "więc czego naprawdę się boisz".
Być może największym bezcielesnym duchem jest zło? I nasz strach przed złem jest większy niż
strach przed nicością. Zło wyrzuca człowieka na obrzeża niebytu... życia.
Poszukując sensu istnienia, człowiek ma do dyspozycji filozofię i różne drogi świata duchowego, czyli może czerpać wiedzę i kierować swoje przeczucia w wybranym przez siebie kierunku.
Nie znając sensu istnienia potrafi istnieć.
Zło, przemoc będąca jedną z wypadkowych sił życia spycha człowieka w nieistnienie w realnym
życiu... odbiera mu siłę przetrwania, spycha na margines lęku lub unicestwia jego byt.
Peelka dostrzega, że "niebyt" będący przeszłością nie jest ratunkiem dla duszy człowieka, gdy ciało staje się ofiarą przemocy. Realność bytu staje się dla Peelki wartością podlegającą ochronie.
Najcenniejszy jest byt.
Na trzy podstawowe pytania metafizyczne może nam odpowiedzieć rzeczywistość, prawda i dobro.
Te wartości skupia w sobie byt. Nie uciekniemy przed bytem w niebyt.
Człowiek od zarania dziejów szuka prawdy w świecie metafizycznym, a odpowiedzi, póki co odnajduje w swoim umyśle... ściśle ukierunkowanym na bodźce fizyczne.
Znakomita Poezja, wielopłaszczyznowa.
Każdy odnajdzie w Twoim utworze swoją prawdę i odczuje metafizykę.
Dziękuję za doznania płynące z wiersza i ten wyjątkowy czas refleksji spędzony
przy Twojej twórczości, która nigdy nie posługuje się "dogmatem", ale otwiera drzwi
do poszukiwań... i za to bardzo dziękuję.
Zostawiam morze gwiazd.
Najserdeczniej Cię pozdrawiam

To świadomość czyni nas tymi kim jesteśmy, to oznacza bycie a nie tylko istnienie. Czy rzeczywiście niebyt dotyczy każdej sekundy, która minęła, skoro to, co widzimy już się zdarzyło o kilka sekund wcześniej. Cóż po filozoficznych rozważaniach, skoro pamięć doznanych krzywd zakrzywia teraźniejszość i wpływa na myślenie o przyszłości, w której nawet nie wiemy czy będziemy.
To wiersz, wobec treści, którego nie można przejść obojętnie, drąży myśli!
Pozdrawiam serdecznie, Wando:)⭐

Metafizyczne pytania o sens istnienia i nicości nikną wobec rzeczywistości zła i przemocy... "filozofia jest niczym, gdy trzeba przetrwać zło"... Szukamy ratunku w nicości... Głęboki wiersz, skłaniający do niestety smutnych refleksji... Serdecznie dziękuję i pozdrawiam.

Świetny z refleksją wiersz, wyzwalający wiele myśli...
Pozdrawiam serdecznie!

Ja najbardziej boję się samotności
Lubię ciszę spokój ale przychodzi taki czas że się chce do człowieka
Pozdrawiam Wandeczko
Dobrze że Ciebie mam tak tu trochę 😘

Cieszmy się z małych rzeczy dopóki istniejemy tu i teraz...
Pozdrawiam serdecznie Wando

W żaden sposób nie można wyjaśnić przemocy. I myślę, że żadna filozofia czy religia nie podoła temu, choćby próbowała.
Są pojęcia np. niebyt, których nie rozumiemy. Które trudno wyjaśnić. Albo wyjaśnienie nie jest przekonujące...
Pozdrawiam

Na ten temat można wiele powiedzieć, rzeczy mądrych i błahych, ale istnienie trzeba zaakceptować. odrzucić znaczy zniknąć, więc przeminąć, znaleźć się po przeciwnej stronie bytu. A zycie mamy tylko jedno i niepowtarzelne.
Przeczytałam z zainteresowaniem.
Pozdrowienia!

Niebyt jest regułą, byt wyjątkiem. Spójrz w niebo. Ile pustej przestrzeni pomiędzy kropeczkami gwiazd. Spójrz na siebie. Ile miliardów lat Cię nie było. Ile miliardów lat Cię nie będzie? I między tym jednym, a drugim niebytem krótka przerwa kilkudziesięciu, no może stu kilku lat. Tyle metafizyki. Jednak wynika z niej praktyczna rada. Jeśli dostaliśmy chwilę, to powinniśmy się nią cieszyć, a nie przysparzać sobie nawzajem utrapień. I to jest jedyny rozsądny wniosek ze wszelkich rozważań na temat bytu.

ja tylko wiem ... że życie jest jedynie mgnieniem wiosny ... cyli sekundą ... którą się cieszę ... pozdrawiam serdecznie ...

można i tak ale wolę inaczej nie metafizyka nie fizyka a matematyka 3-3 =0
czyli coś co jest a go nie ma
ale jeszcze można 0 : 3 = można
i 3 :0 - nie można czyli są takie że czy co naprawdę nie istnieją bo nie mają prawa bytu prawa życia

i teraz dopiero wszedłbym na temat metafizyki
jest istnienie i życie
możemy jeść kochać, spaś cieszyć się istnieniem
ale cóż z tego gdy dzielimy to wszystko przez zero
samo twierdzenie "nie umiem nie być" jest pozbawione logiki (w sensie matematycznym) bo znaczy dokładnie: umiem być a skoro tak to: "tego realnie się boję " peelki jest ( logicznie powinno być) absurdem a to znaczy że zaplatała się we własne sieci.

a do ostatniej strofy Norwid dał taką (p)odpowiedź
PRZESZŁOŚĆ



1

Nie Bóg stworzył przeszłość i śmierć, i cierpienia,

Lecz ów, co prawa rwie,

Więc nieznośne mu - dnie;

Więc, czując złe, chciał odepchnąć spomnienia!



2

Acz nie byłże jak dziecko, co wozem leci,

Powiadając: "O! dąb

Ucieka!... w lasu głąb..."

- Gdy dąb stoi, wóz z sobą unosi dzieci.



3

Przeszłość jest i dziś, i te dziś daléj:

Za kołami to wieś

Nie - jakieś tam... cóś, gdzieś,

Gdzie nigdy ludzie nie bywali!...

*
pozdrawiam serdecznie:)

Jeśli uwzględnimy teorię względności; żadna chwila nie mija, jest gdzieś w czasoprzestrzeni:)
Niektórzy uważają, że istniejemy w różnych, rów

Pozostając w refleksji wiersza,
z uznaniem,

pozdrawiam:)

Filozoficzny tekst, porywa do refleksji i głębokich przemyśleń, z uznaniem pozdrawiam ciepło.

Mój umysł nie ogarnia sensu istnienia, bytu, niebytu czasu i porównuję się do społeczności mrowiska, która się rozwija w sprzyjających warunkach, a w gorszych walczy o przetrwanie, zbiera żywność, patyki, z których buduje, czy umacnia swój dom, czekając na następny dzień.
Co do strachu, przyznam nie czuję go, bo strach może paraliżować myśli i działania wszelakie. , także skierowane przeciwko złu. Pięknie napisałaś: filozofia jest niczym
gdy trzeba przetrwać zło. Dodałbym do zła strach i cierpienie.
Pozdrawiam serdecznie z uznaniem dla wiersza.

Pułapką w którą nas złapano
Jest nasza samoświadomość
I jest niestety tak skonstruowana
Że tworzy bez odpowiedzi pytania.
Pozdrawiam z całym gwiazdozbiorem.

Wiersz porusza fundamentalne pytania o sens istnienia i naturę nicości, ale podważa wartość tych filozoficznych rozważań, kiedy stają się one oderwane od rzeczywistego życia. Wskazujesz, że teoretyczne refleksje tracą znaczenie w obliczu cierpienia i przetrwania – w sytuacjach, gdzie „przetrwać zło” staje się priorytetem. W końcu dochodzisz do stwierdzenia, że największym lękiem nie jest brak istnienia, lecz samo istnienie w świecie, gdzie każda sekunda może przynieść zagrożenie. Arcymistrzowska fraza: "... nie umiem nie być". Nadal nie mogę oceniać, ale wszystkie gwiazdy daję.

Wiersz moim zdaniem bardzo filozoficzny, zatem pozwolę sobie na własny wywód.

Łatwo nam, ludziom, mówić „wszystko” i „nic”, nie rozumiejąc ogromu znaczenia tych pojęć. Równie nieodkrytym słowem jest nasze zaistnienie. Jesteśmy tylko chwilą, od poczęcia, być może z miłości, a może tylko z chwilowego pożądania, albo owocem fizycznej przemocy. Nigdy się nie cofniemy w czasie, by poznać prawdę. Żyjemy dla śmierci. Każda sekunda nas odcina od istnienia we „wszystkim”, które zdążyliśmy poznać i nazwać. A jeśli po śmierci fizycznej czeka nas „nic”? Czy nic jest bytem, czy od razu niebytem?

Przez całe życie gonimy przed siebie, unormowani przepisami, doktrynami, prawidłami, przesądami i kodeksami. Wolność to złudzenie, przedsionek zaledwie. Kiedy pragnie się wolności przez zrozumienie, stajemy się zakładnikami wiedzy, lecz ona nie wyzwala z pęt. Czas mija. Jest bezinteresowny, niezależny, niedotykalny. Szukamy w nim swoich marzeń, oczekiwań, realizacji. Ale on jest bezosobowy, mija tak samo dla każdego.

Przemoc istnieje od zawsze, to forma człowieczeństwa w najbardziej prymitywnej formie, jednak wciąż przez znakomitą większość akceptowana. Dlaczego? Bo siła jest ludzkim bożkiem przemawiania wprost.

Dopóki człowiek nie stanie się człowiekiem, a nie tworem medialnym, łasym na pochlebstwa, dopóty większość ludzkich spraw będzie toczyć się przemocą psychiczną, słowną i fizyczną. Nauczyć się słuchać drugiego, szanować jego odmienność, interesować się własnym rozwojem tolerancji, to droga do przyszłości powszechnie rozumianej przez pryzmat „być” a nie „mieć”.

Ukłon niski dla Poetki – oraz ocena 10/10 – od Wilczycy.

Trudno wyjaśnić dlaczego być,
a nie mieć. Pytania, pytania -
nawet na zadane sobie często
trudno znaleźć odpowiedź.
Życzę beztroskiego weekendu:)

Stawiać pytania - ludzka rzecz.
Praktyka taka - wielu sądzi,
że historycznie, patrząc wstecz,
niby kto pyta, ten nie błądzi.

A ja pytania wciąż zadaję
i odpowiedzi uzyskuję,
a coraz częściej mi się zdaje,
że świat mnie strasznie oszukuje.

Pytam lekarzy, filozofów,
czy moje myśli pełne wiary,
że wtedy, kiedyś, będę gotów,
kiedy już będę całkiem stary.

Nie powiedzieli nic mądrego
o tej mniemanej gotowości,
Mówię: nie zniknę. A dlaczego?
Bo niknąc mogę się zezłościć.

Żaden by z tego był pożytek -
Wiedzą już ci, co mnie widzieli
w złości, to jestem nieużytek,
a tego byście już nie chcieli...

na Boga