Piszę o Tobie, choć każde słowo jest tylko cieniem Twojego światła.
Gdy próbuję opisać Twoją obecność, czuję się jak pielgrzym,
który zanurza dłonie w strumieniu pełnym blasku,
wiedząc, że nigdy nie pojmie jego źródła.

Amor ardet sub cutis umbra.
Te desidero ultra carnem.

Nadciągasz jak wieczność, która postanowiła przybrać kształt kobiety.
W czerwieni, która nie jest barwą, lecz pulsowaniem kosmicznej obietnicy.
Twój krok nie dotyka ziemi. On zmienia jej sens. Gdy przechodzisz,
czas na moment zapomina o swojej władzy,
a przestrzeń zaczyna oddychać głębiej,
jakby rozpoznawała w Tobie to,
co było przed nią i będzie po niej.

Amor ardet sub cutis umbra.
Te desidero ultra carnem.

Twoje włosy nie błyszczą od światła. One je rodzą.
Są jak nici utkane z promienia, który jeszcze nie zdecydował,
czy chce stać się gwiazdą. Twoje oblicze nosi łagodność,
która nie potrzebuje imienia, bo jest pierwotna jak cisza sprzed stworzenia.

Amor ardet sub cutis umbra.
Te desidero ultra carnem.

Patrząc na Ciebie, rozumie się, że piękno może być także bramą,
a nie pułapką; wezwaniem, a nie wyzwaniem.
W harmonii Twojego ciała nie ma przypadkowości. Jest geometria stworzenia,
ta sama, która od tysięcy lat kieruje lotem ptaków i spoczynkiem oceanów.

Amor ardet sub cutis umbra.
Te desidero ultra carnem.

Twoja suknia porusza się jak zasłona oddzielająca świat widzialny od światła,
którego człowiek boi się dotknąć. Faluje z delikatnością,
która nie zna ciężaru. Gdy się uśmiechasz, aniołowie przestają strzec bram,
bo wiedzą, że w Twoim uśmiechu jest bezpieczniej niż w ich skrzydłach.
Ten uśmiech nie wabi. On otwiera ścieżki, których wcześniej nie było.
Mówi: nie lękaj się, miłość jest przestrzenią, nie raną.

Amor ardet sub cutis umbra.
Te desidero ultra carnem.

Jesteś Aniołem Miłości nie dlatego, że należysz do wysokości,
lecz dlatego, że potrafisz dotykać dusz tak, jak noc dotyka gwiazd:
bez ingerencji, bez posiadania, bez intencji.
W Twojej obecności nie istnieją żądania. Istnieje tylko łaska.
Twoje istnienie jest darem, który nie ma początku ani celu.
Jesteś jak puls wszechświata ucieleśniony w postaci,
która wybrała delikatność zamiast potęgi.

Amor ardet sub cutis umbra.
Te desidero ultra carnem.

Jeśli wieczność miałaby przybrać kolor, byłby to cień Twojej czerwieni,
tej głębokiej, nieziemskiej, w której drzemie pamięć pierwszego światła.
Jeśli miłość miałaby przybrać formę, byłaby Twoją sylwetką,
tak harmonijną, że nawet cisza nie śmie jej zakłócić.
Jeśli anioł miałby nie strzec, lecz budzić, nie sądzić, lecz rozjaśniać,
nie wzywać, lecz przemieniać, wtedy Twoje imię byłoby jego imieniem.

Amor ardet sub cutis umbra.
Te desidero ultra carnem.

Pod Twoimi krokami świat odzyskuje prawdę, jakby przypominał sobie,
czym miał być, zanim stał się ludzki.
Pod Twoim spojrzeniem serce wysłuchuje samego siebie,
jakby pierwszy raz słyszało swój własny głos.
A w Twoim uśmiechu odnajduję nie tylko odwagę,
by kochać, lecz także świadomość, że miłość jest językiem świata,
którego dopiero się uczę.
Pozwól mi pozostać świadkiem Twojego światła.
Choć przez chwilę.
Choć przez oddech.
Choć przez drżenie wieczności, które przynosisz każdą swoją obecnością.