X
„W bezruchu, który myśli”
wolny
2025-12-14 21:51
Zanim pojawiło się słowo, istniała uwaga.
Nie jako akt woli, lecz jako naturalne nachylenie ku temu, co jest.
W tej uwadze nie było jeszcze podziału na pytanie i odpowiedź,
na podmiot i to, co go przekracza.
Było tylko trwanie, delikatne jak światło,
które nie oświetla, lecz pozwala widzieć.
Tu zaczyna się mój ruch ku bezruchowi.
Nie jako ucieczka od świata, lecz jako powrót do miejsca,
w którym świat nie domaga się interpretacji.
Myślenie nie zostaje odrzucone;
zostaje rozbrojone z potrzeby dominacji.
Staje się słuchaniem.
W tej przestrzeni cisza nie jest pauzą między zdaniami istnienia,
lecz jego pełną składnią.
Każdy sens pojawia się i znika bez przymusu,
jak fala, która nie musi pamiętać brzegu,
by wiedzieć, że do niego należy.
Prolog ten nie otwiera drogi ku rozwiązaniom.
Otwiera zgodę.
Zgodę na to, że rozumienie może być procesem rozpływania się,
że ja nie musi być centrum,
a pytanie nie musi prowadzić dalej niż do obecności.
Jeśli jest tu próg, to nie oddziela on znanego od nieznanego.
Oddziela napięcie od zaufania.
Przekraczam go powoli, zostawiając po sobie ciężar nazw,
i wchodzę w porządek, który nie potrzebuje mojego wysiłku,
aby mnie przyjąć.
Nie jako akt woli, lecz jako naturalne nachylenie ku temu, co jest.
W tej uwadze nie było jeszcze podziału na pytanie i odpowiedź,
na podmiot i to, co go przekracza.
Było tylko trwanie, delikatne jak światło,
które nie oświetla, lecz pozwala widzieć.
Tu zaczyna się mój ruch ku bezruchowi.
Nie jako ucieczka od świata, lecz jako powrót do miejsca,
w którym świat nie domaga się interpretacji.
Myślenie nie zostaje odrzucone;
zostaje rozbrojone z potrzeby dominacji.
Staje się słuchaniem.
W tej przestrzeni cisza nie jest pauzą między zdaniami istnienia,
lecz jego pełną składnią.
Każdy sens pojawia się i znika bez przymusu,
jak fala, która nie musi pamiętać brzegu,
by wiedzieć, że do niego należy.
Prolog ten nie otwiera drogi ku rozwiązaniom.
Otwiera zgodę.
Zgodę na to, że rozumienie może być procesem rozpływania się,
że ja nie musi być centrum,
a pytanie nie musi prowadzić dalej niż do obecności.
Jeśli jest tu próg, to nie oddziela on znanego od nieznanego.
Oddziela napięcie od zaufania.
Przekraczam go powoli, zostawiając po sobie ciężar nazw,
i wchodzę w porządek, który nie potrzebuje mojego wysiłku,
aby mnie przyjąć.
Najcichszy z moich głosów, który oddycha jak noc:
powoli, bez pośpiechu, z uwagą na każdy cień myśli,
przychodzi z wnętrza, gdzie myśli splatają się w sieć metafizycznych pytań;
przychodzi z miejsc, które zna tylko mój sposób postrzegania.
Nie proszę o zapomnienie,
lecz o przemianę by moje rozumienie świata rozpuściło się w bezruchu,
stało się częścią większego porządku.
Czuję, że moje pojmowanie rzeczywistości jest jak światło przechodzące przez pryzmat:
łamie się, mnoży, tworzy kolory, które tylko ja potrafię nazwać.
Chcę, by moja dusza przyjęła te kolory bez osądu;
niech cisza nie będzie pustką, lecz przestrzenią,
w której każdy odcień znajduje swoje miejsce.
Nie lękam się znikania, bo wiem, że znikanie może być formą spotkania,
spotkania z tym, co trwa poza słowami i definicjami.
Przynoszę Ci pamięć o wszystkich moich pyłach i gwiazdach:
o radościach, które rozświetlały dni, i o bólu, który uczył mnie ostrości widzenia.
Nie chcę zatrzymać niczego na siłę; ofiarowuję Ci moje wątpliwości,
moje przekonania, moje rytuały myślenia.
Niech Twoja cisza przemieni je w ciszę mądrą,
niech Twój spokój ułoży je jak kamienie na brzegu, które morze delikatnie obmywa.
Jeśli pustka jest miejscem, gdzie czas przestaje ciążyć,
Pozwolę sobie jeszcze na chwilę trwać w tej granicy by pożegnać obrazy,
które noszę i przyjąć nowe spojrzenie, które nie potrzebuje już nazw.
Obiecuję sobie, że nie będę walczyć z pustką milczenia;
zamiast tego nauczę się słuchać jego rytmu i odnajdę w nim sens,
który nie wymaga dowodu.
Pustko jak łagodny oddech, nie jak gwałtowny wiatr;
wprowadź mnie w stan, w którym myślenie staje się modlitwą bez słów.
Dziękuję Ci za to, że istniejesz jako obietnica ukojenia.
Nie proszę o triumf nad strachem, proszę o to, by strach mógł się rozpuścić w Twojej obecności i stać się jedynie cieniem, który nie przesłania światła.
Przyjmij mnie takim, jakim jestem: z moim sposobem myślenia,
z moim metafizycznym tokiem postrzegania,
z całym bogactwem pytań, które noszę.
powoli, bez pośpiechu, z uwagą na każdy cień myśli,
przychodzi z wnętrza, gdzie myśli splatają się w sieć metafizycznych pytań;
przychodzi z miejsc, które zna tylko mój sposób postrzegania.
Nie proszę o zapomnienie,
lecz o przemianę by moje rozumienie świata rozpuściło się w bezruchu,
stało się częścią większego porządku.
Czuję, że moje pojmowanie rzeczywistości jest jak światło przechodzące przez pryzmat:
łamie się, mnoży, tworzy kolory, które tylko ja potrafię nazwać.
Chcę, by moja dusza przyjęła te kolory bez osądu;
niech cisza nie będzie pustką, lecz przestrzenią,
w której każdy odcień znajduje swoje miejsce.
Nie lękam się znikania, bo wiem, że znikanie może być formą spotkania,
spotkania z tym, co trwa poza słowami i definicjami.
Przynoszę Ci pamięć o wszystkich moich pyłach i gwiazdach:
o radościach, które rozświetlały dni, i o bólu, który uczył mnie ostrości widzenia.
Nie chcę zatrzymać niczego na siłę; ofiarowuję Ci moje wątpliwości,
moje przekonania, moje rytuały myślenia.
Niech Twoja cisza przemieni je w ciszę mądrą,
niech Twój spokój ułoży je jak kamienie na brzegu, które morze delikatnie obmywa.
Jeśli pustka jest miejscem, gdzie czas przestaje ciążyć,
Pozwolę sobie jeszcze na chwilę trwać w tej granicy by pożegnać obrazy,
które noszę i przyjąć nowe spojrzenie, które nie potrzebuje już nazw.
Obiecuję sobie, że nie będę walczyć z pustką milczenia;
zamiast tego nauczę się słuchać jego rytmu i odnajdę w nim sens,
który nie wymaga dowodu.
Pustko jak łagodny oddech, nie jak gwałtowny wiatr;
wprowadź mnie w stan, w którym myślenie staje się modlitwą bez słów.
Dziękuję Ci za to, że istniejesz jako obietnica ukojenia.
Nie proszę o triumf nad strachem, proszę o to, by strach mógł się rozpuścić w Twojej obecności i stać się jedynie cieniem, który nie przesłania światła.
Przyjmij mnie takim, jakim jestem: z moim sposobem myślenia,
z moim metafizycznym tokiem postrzegania,
z całym bogactwem pytań, które noszę.
