ciekawy temat w ciekawy sposo'b

Piękny i mądry ten wiersz Małgosiu .Boimy się oddać naszych marzeń, zmian w naszym poukładanym życiu. Pięknie przedstawiłaś tą sytuację. Pozdrawiam cieplutko Irena

Mocny tekst, chciałoby się coś napisać, ale ten wicher nadal działa i porywa myśli... Sklejać? Nie sklejać? A może dobrze, że wpadł i rozbił, co nietrwałe? Może jest zaczątkiem nowego?
Nie wiem...
Wiem, że tekst dobry i ciekawy.

Dziś bez komentarza - nazbyt emocjonalnie tu jest

Mój świat 7 lat temu też się rozsypał... jak kryształ w drobny mak, nie było czego sklejać.
Pozdrawiam.

Budujemy świat i staramy się, by był tak bardzo nasz. A on płata nam figla. Wtedy czujemy strach, strach przed nieznanym. I trzymamy się kurczowo stworzonej rzeczywistości, tego co zostało. Dla poczucia bezpieczeństwa. Ale mamy nadzieję, że znajdziemy siły na nowe, które stoi za drzwiami.
Pozdrawiam.

Bardzo dobrze ujęłaś sytuacje, z którą niejeden ma problem tak naprawdę, bo jednak trwanie przy tym, co przeszłe i próby naprawiania tego, co zostało po prostu zniszczone to problem, którego pielęgnowanie uniemożliwia po prostu życie. Poświęca się swój czas na zlepienie wszystkich części razem, by powstało to, co kiedyś, a tak naprawdę nie zdajemy sobie często sprawy, że nie da się tego zrobić, bo w między czasie wiele części choćby tych najmniejszych została już utracona bezpowrotnie. I trwa się jedynie przy próbach odbudowania, bo niestety odwzorowanie tego, co było, jest bardzo ciężkie. Nie chcę pisać wielkich słów takich jak "niemożliwe" bo różnie to bywa, najczęściej jednak powrót do przeszłości spotyka się z nasileniem nostalgii, i zamknięciem na to, co obecnie świat nam oferuje. Myślę sobie, że zdecydowanie za dużo czasu poświęca się przeszłości, tracąc jednocześnie teraźniejszość, która mogłaby nam wykreować inną przyszłość. Ale jak tu nie myśleć i nie starać się poskładać wszystkiego "z kiedyś", skoro ma się wrażenie, że bez tego nie można pójść dalej. Cóż, lubię takie skomplikowane myśli, i lubię przychodzić pod Twoje wiersze, bo wiem, że znajdę tutaj właśnie taki moment na przemyślenia. Dziękuję zatem za taką możliwość, i cieszę się, że mogę Cię czytać.

"Rozsypka" zamknięta konsekwentnie w formie jedenastozgłoskowca. Bardzo to ciekawe. I udane, co potwierdza puentę przekazu, że póki nie oprzesz swojej świadomości na czymś stabilnym, to czeka cię nieustanna weryfikacja twoich "pewności" i - dopóki nie zaufasz "Temu, który cuda działa" - kolejne "klejenie spękanych skorup " :) Pozdrawiam

Najlepiej czujemy się z tym co znane i daje nam poczucie bezpieczeństwa. Gorzej, jeśli chodzi o nowe wyzwania i przeciwności losu - tutaj potrzeba sporej odwagi i siły by stawić temu czoło. Wiersz niezwykle życiowy i dający sporo do myślenia. Pozdrawiam serdecznie :)

Zabrakło gwiazdek bym mogła ocenić wiersz tak, jak bym chciała. Zobaczyłam w nim jak na dłoni moment mojego wyrwania się z bezpiecznej bańki i wpuszczenia wichru w mój świat. Bolesny może to być moment jeśli otworzyło się okno nie na właściwą stronę. Tylko skąd wiedzieć, która strona jest właściwa?
Zabieram do kolekcji ulubionych a Ciebie mocno pozdrawiam.

Fajnie napisane. a te wiatry bywa wpadają, przewracają, tłuką, a człowiek siedzi i skleja. Pozdrawiam.

Świetny! pozdrowień moc