Dziękuję Kornelu, usłyszeć od Ciebie, że wiersz jest dobry to ogromna pochwała.

Dziękuję, że zajrzałaś i pooddychałaś moją kuźnią

Czyli upiekłaś ciasto z pamięci, wspomnień i kilku ran ... pachnie jak życie: słodkie, ale język wie, gdzie jeszcze piecze.

Jeżeli chodzi o sam wiersz, to skomentuję go tak.
Nie jest to przepis przepis na ciasto, tylko archeologia pamięci ... warstwa po warstwie: jabłka, prababka, nóż, gwiazdy, samotność, a na wierzchu kruszonka, żeby dało się to wszystko zjeść bez bólu zębów. „Wierszotka” działa jak deser, który wymaga całego życia do upieczenia ... słodki tylko dlatego, że łzy rozpuściły sól wcześniej.

Nie szkodzi, że bez węża ... niestrawność minie, a puenta zostanie.

Węża nie znalazłam ale może być lekko niestrawna.

Wierszotka


Pod chmur mlekiem rozlanym,
słonecznym promieniem
jesień rozgrzała liście i dynie —
aż zapachniały.

Ewa przyniosła koszyk jabłek,
czerwonych, twardych,
takich, po których od razu widać,
że tryskają życiem.

Zabrałam się za obieranie —
gładki miąższ rumienił się pod palcami,
obracałam je powoli,
jakby każde mogło opowiedzieć mi historię.

Plasterki, jak dłoń na dłoni,
układałam na patelni,
oprószając przyprawami.

Zapachniało cynamonem —
słodko,
jak w ostatnie święta, gdy byliśmy jeszcze wszyscy razem.
Otarłam pot z czoła i w mgnieniu powiek
zobaczyłam Mikołaja,
który słodził tyle co mama.
Opowiedziałam jej, gdy wróciła z pracy —
bardzo się śmiała.

Wyciągnęłam z lodówki masło,
zimne i kupione,
nie takie, które robiłam kiedyś z prababcią,
płacząc, skarżyłam się, jak bardzo bolą mnie ręce.

Dosypując mąki, dobrze pamiętam, kiedy umierała:
jej dłoń w mojej była spokojna,
nie drżała, ale dziwnie słaba —
i wtedy zrozumiałam, że nie ubiję już masła.

Odmierzając cukier, nie płakałam za nią.
To krystaliczne zderzenie dzieciństwa
z pojęciem „już nigdy”
rozpuściło się w mące,
gdy nie pojawiła się na progu.

Liście przywarły do szyby,
jak młodzież do gabloty,
oglądając cukierki i cuda świata,
które chciałyby zagarnąć na zawsze.
Zagniatałam je poddatne — ciasto
dłonią.

Wyłożyłam formę ciastem,
jak słałam łóżko dla dzieci,
opatuliłam każdy róg okrągłej formy
i pieszczotliwie wyszeptałam:
„Słodkich snów, niech Ci się śnią, aniołki” —
przy wkładaniu brytfanki do piekarnika.

W oparzeniu palców poczułam,
gdy pierwszy raz groziłeś nożem,
w mieszkaniu, w którym teraz jestem sama.
Nie lubiłeś, gdy znajdywałam
puste kryształowe małpki —
duchy dzieciństwa, które chowałeś przede mną.

Przerwałam pieczenie,
wyłożyłam wilgotne i miękkie falbany jabłek
i posypałam kardamonem, kruszonką, obietnicami rozgrzania.

Otoczyłam się zapachem jak kocem,
wspominając polanę,
gdzie pierwszy raz oglądaliśmy gwiazdy.

On nigdy nie rozumiał,
że najcenniejsze było
odbicie świata w jego oczach —
bo wtedy był mniej straszny, już raz rozebrany.

Piekarnik zapiszczał,
jak myszka wykradająca kawałek sera spod miotły,
a piosenkarka śpiewała o magicznym domu,
w którym wszystko może się zdarzyć.

Rozkoszując się wierszotką,
płakałam,
a kuchnia stała się miejscem,
gdzie czas i wspomnienia tańczyły razem,
pomiędzy przyprawami.

Jak bierzesz jabłka od Ewy, to patrz, czy nie ma w środku węża. Resztę mieszaj na oko – w poezji i tak nikt nie pyta o przepis, tylko czy pachnie i smakuje.

To teraz musze upiec wierszotkę. Jabłka może od Ewy a resztę trzeba będzie wymieszać.

Ja tam też wolę pytać niż udawać, że wiem.
A co do bólu, jak już ma gryźć, niech chociaż wygląda jak z kinder niespodzianki. Plasterek z bajką robi robotę lepiej niż cała filozofia.

Chcę iść przez życie pytanie za pytaniem, a prostotę pozostawiam rzeczom i małym szczęściom dnia codziennego. Jakoś mi latwiej się uśmiechać jak na rane przykleję sobie plasterek z postaciami z bajek. Nawet ból lepiej smakuje w ładnym opakowaniu

Jak i bycie sobą.