Bardzo doceniam podzielenie się fragmentem bardzo trudnych doświadczeń. W każdym związku są "lepsze i gorsze chwile".
Zdrada jest zawsze wstrząsającym bagażem.
Niekiedy w życiu mamy kumulację nieszczęść i wtedy człowiek najzwyczajniej rozpada się na kawałki. Gdy nie ma wsparcia...po prostu odechciewa się żyć :(
Nie wiem, co kierowało Twoją małżonką?, ale mam wrażenie, że wybrała siebie, a nie Was.
Znalezienie winnego* niewiele zmienia.
Twoja sytuacja bardzo mnie zasmuca. Dobrze, że wyrzucenie emocji w wierszach daje jakiś rodzaj ukojenia*
Życzę Ci Danielu wytrwałości! Nie napiszę, że wiem i rozumiem, co czujesz, bo nie mam pojęcia. Mam wyobrażenia. A to zbyt mało, by naprawdę zrozumieć.

Witam Cię Monia i dziękuję za komentarz. Trzeba by wiele stron maczkiem zapełnić by lata te opisać. Były gorsze dni ale były też i piękne, wspólne przeżycia łączą a problemy trzeba rozwiązywać. Nie umiałbym tak przekreślić swego i cudzego życia... zdradzić, odejść. Co 2-3 tygodnie wręczałem jej kwiaty o różnych barwach by wyrazić co czuję, ( zamieściłem tu wiersz o nich) ale ona tego nie odczytała i stwierdziła że kupowałem je bo nie lubię gdy wazon stoi pusty. W ostatnich latach powaliły mnie choroby, gdy leczyłem raka było mi smutno że jestem sam na chemio terapii czy naświetlaniu ale się nie żaliłem choć był we mnie strach i nie raz zaglądałem śmierci w oczy. W rok później doznałem sepsy płuc i przeszedłem gehennę gorszą niż wcześniej wtedy zaczęła mnie zdradzać, byłem do niczego to fakt. Nie miałem siły by chodzić a co dopiero jeździć z nią na wyprawy do lasu, restauracji czy kina jak wcześniej. To chyba największa moja wina, teraz jest jeszcze gorzej bo choroby nie odpuściły i na nic moje starania. Pozdrawiam serdecznie. Daniel.