Nie daj Boże, żeby powróciła!

Mocny i mroczny nastrój treści świetnie oddaje istotę cenzury. Kto pamięta PL, wie czym ona była. To wiedy powstawały najlepsze programy kabaretowe i do historii przechodziły skecze, w których demaskowano jej obłudę. Twój wiersz, jest tylko pozornie żartobliwy, bo to wiersz na serio, nie chodzi w nim o dowcip. Podobnie jak Czasem, mam tę samą uwagę, chodzi mi o wrażenie, że wiersz jest pisany "na teraz", a zjawisko cenzury dotyczło, dotyczy i oby nie, różnych okresów, związane jest też z określonym nurtem reprezentowanym przez decydentów i właścicieli mediów.
W moim odczuciu, to świetny i ważny wiersz!
Pozdrawiam serdecznie, Poeto, oczywiście z uśmiechem:)))⭐

Ludzie na sznurkach żyją bez świadomości zupełnie i chyba tak im dobrze. Świetnie zwierszowane 🙂❤️

dosadnie, ale prawdziwie (o niesionej właśnie ideologii miłości społecznej )

no proszę,
ocenzurować cenzurę - ot co mi przyszło
środek całkiem całkiem - ujdzie ale końcówka fatalna
bój się lucyfera jaka brednia
na czym polega zwycięstwo piekła? ze ;udzie w nie i w diabła nie wierzą...i to sama ma być z ...
koniecznie zmienić na:
świetlana przyszłość nas nie zasmuci
jeśli komuna z pisem nie wróci

no i oczywiście początek do luftu
dobrze ale akurat odwrotnie
zobacz::

W smokingu, fraku - pełna kultura
wchodzi do światła święta cenzura
piórem z pegaza obdarowana
karmi swym wdziękiem tańcząc kankana
(i dalej)
wstawia witraże gdzie okna z dyktą
a potem mowę przedstawia zwykłą:
ja świat cudowny wam namaluję
uśmiech szeroki wam zafunduje
bo wiem najlepiej co wam potrzeba
wycieczkę windą prosto do nieba
same wygody , cóż trzeba więcej
ab y ucieszyć: oko ,mózg, serce...
(a dalej już dobrze odrobiłeś zadanie domowe z pracy programowej)
no
i tak trzymaj, pa
a cha żeby nie było wszystko znajdziesz w wierszu "Help!"

Jest świetnie!
Jedną mam uwagę (a właściwie dwie), jako, że ze swej natury nie ufam nikomu przy władzy. Wybory mogą być oszukane zawsze, poza tym nazwy partii odbierają wierszowi ponadczasowość. Tymczasem jest to jaknajbardziej ponadczasowy wiersz. Skala cenzury tylko się nieco zmienia na przestrzeni lat.

Jestem co prawda za granicą i polityka nie jest głównym moim zainteresowaniem to gdzieś obiło mi się to i tamto o uszy. Tekst napisany jest rymem i teoretycznie można go sobie przetworzyć na wybory ogólnie - zawsze jest jakaś agresywna strona, której wydaje się, że może wszystko i opozycja w której jeszcze tego zepsucia nie ma. Bajka to jeszcze nie jest, ale niewiele jej brakuje.
Pozdrawiam serdecznie autora, może tym razem bez uśmiechu, bo w końcu chodzi o naszą ojczyznę i każdy chciałby, żeby była rządzona przez króla Salomona..

Fajny wiersz w formie i treści
z iskrząca satyra.
Ślę moc serdeczności:).

Napisałem długi komentarz, ale w tym czasie mnie wylogowało. Więc próbuję po raz drugi:
Cenzur mamy sporo. Każda redakcja prowadzi jakąś swoją politykę i jakichś tekstów nie opublikuje. Pracujący w tej redakcji dziennikarze bardzo często stosują autocenzurę. "Jakimś tematem nie będę się zajmował, bo moja redakcja tego i tak nie opublikuje, więc byłaby to praca, za którą nikt mi nie zapłaci". Jest też "cenzura "miękka". Urzędy mają ustawowy obowiązek publikacji jakichś materiałów (np. ogłoszeń o przetargach), często też publikują jakieś treści, z własnej woli. Oczywiście np. wojewoda nie ingeruje w to co piszą gazety. Ale lukratywne kontrakty na publikację ogłoszeń Urzędu Wojewódzkiego dostają media "życzliwe"... Nasza wolność słowa jest więc w rozmaity sposób
ograniczana.
Odrębnym tematem jest (obowiązująca i dziś) kontrola sądowa publikacji. Sąd nie ma prawa ci zabronić napisać co chcesz, ale kiedy publikacja twojego materiału jest przestępstwem (oszczerstwo, czy pomówienie; ujawnienie tajemnic państwowych, albo służbowych, itp.) może cię ukarać za publikację. Wśród tych licznych norm, których złamanie jest przestępstwem - jest też nawoływanie do rozruchów i szerzenie nienawiści. I tu pojawiają się poważne dylematy. Czasem przecież wywołać rozruchy może ujawnienie prawdy... A "pokrzywdzony", który skieruje sprawę do sądu zawsze się znajdzie.
Jako dziennikarz zaczynałem pracę w latach, kiedy jeszcze działała cenzura. Pamiętam też pracę, kiedy jej nie było. Mogę Cię zapewnić, że te wszystkie wymienione przeze mnie nieinstytucjonalne formy cenzury to mały pikuś. Kiedy zależy ci na opublikowaniu jakiejś wiadomości, zawsze masz taką możliwość. Choćby w innej redakcji.
Istnienie cenzury instytucjonalnej to był knebel. Cenzurowano nie tylko wiadomości, ale i ludzi. Była cała grupa ludzi "nie istniejących". Sami nie mogli nic opublikować - nawet babcinego przepisu na szarlotkę, bo "zapis" istniał na ich nazwiska. O tych ludziach nie wolno było także pisać innym. Ani dobrze, ani nawet krytycznie. Chodziło o to, by w świadomości społecznej ten człowiek przestał istnieć.
Dam tylko jeden przykład. Umarł mój dziadek. I w nekrologu pod nazwiskiem cenzura wykreśliła słowa "dowódca 4 Kresowego Pułku Artylerii Lekkiej".
Rozpisałem się, a czas przejść do konkluzji. Uważam, że różnych form nacisku na publikujących informacje nie da się całkiem zlikwidować. Zresztą po co? Każdy odpowiada za własne czyny. Czy tylko dziennikarz miałby być nietykalny? Ale te formy nacisku nie robią takich spustoszeń w życiu, jak to czyniła cenzura instytucjonalna.

Celnie bardzo Sławku, pozdrawiam serdecznie.
6/5

Błyskotliwa satyra, która celnie i z humorem obnaża absurdalność cenzury oraz manipulacji władzy. Myślę, że wyraziste obrazy, takie jak "pegaza skrzydeł wyrywa pióra" czy "karmiąc w krąg mózgi ogonem szczura", doskonale oddają brutalność i groteskę ograniczania wolności słowa. Uważam, że wiersz świetnie wykorzystuje ironiczny ton, by pokazać, jak łatwo władza obiecuje złote góry, podczas gdy za fasadą poprawności kryje się kontrola i zniewolenie. To tekst, który jednocześnie bawi i skłania do refleksji nad współczesnymi realiami ... niestety, dotyczy sytuacji, od lat panującej w naszym kraju.