Wiedzieć to jedno, ale tak świetnie ująć tę myśl w słowa to drugie...
Pozdrawiam serdecznie :)

Od dawna wiemy, a jednak wiedzę tę w sobie zagłuszamy...

Przytulam ten wiersz, targnął moim sercem!
Jest kilka książek, które "nie dadzą się przysypać innymi" - i oto wiersz taki się trafił!
Z podziwem pozdrawiam.

Zasnąłem wczoraj z tym Twoim wierszem. Jednak nie z nudów! Rozmyślałem, rozmyślałem i sięgnąłem do internetu, żeby sprawdzić jakie kwiaty rosną w lesie. Naogladalem się pełno pięknych kwiatów. Później zamknąłem oczy o wyobrażałem sobie taki właśnie las z Twojego wiersza, który osłonięty zostaje nocą. Kwiaty zamykają swoje kielichy, żeby chronić pyłek. Kolory pozostają, ale jednak są chronione przez samą roślinę. Niewiele kwiatów prowadzi nocny tryb życia. Te jednak są cudownie piękne. Szczególnie na zdjęciach z odpowiednim podświetleniem. I tak właśnie spacerowałem w myślach aż zasnąłem.

Powiem szczerze, Kornelu, że właśnie kwiaty, które nie tracą barwy nocą, najbardziej przyciągają moją uwagę w tym wierszu. To niby jest takie zwyczajne i proste, że aż nie myśli się o tym. A to ma przecież niesamowicie mocny przekaz w odniesieniu do ludzkiego życia. Szczególnie tego, które zanurzone jest w jakimś chwilowym mroku: trudzie, cierpieniu, zeątpieniu itd. Życie nie traci przecież swoich kolorów. Ono jest warte bezustannie. Tylko człowiek traci głowę w obliczu stresu i zmęczenia i wszystko zaczyna widzieć czarno.
Podobnie jest też z ciszą. Tak wielu ludzi jej unika jak ognia. Zwykle dlatego, że boimy się swoich myśli. Boimy się skonfrontować z samymi sobą. Boimy się, że w ciszy zobaczymy samych siebie, że jesteśmy zupełnie inni, niż to jest na co dzień w zabieganiu i mnogości spraw. Lepiej jest nam żyć w wyobrażeniach o sobie, o świecie, o życiu, o Bogu także.

Tak odczytuję dziś Twój wiersz właśnie. Zaczyna się on od frazy, którą już zresztą znam z Twojego co najmniej jednego wiersza: "Od dawna wiedziałem" To sugeruje, że podmiot liryczny o czymś wiedział, ale teraz właśnie uzmysłowiłem sobie to na nowo. Jakaś prawda odżyła w nim na skutek nieznanego czytelnikowi zdarzenia. Coś sprawiło, że powrócił do dawnej myśli albo ja dopiero teraz wyartykułował głośno. A może teraz do niej dojrzał. Wiedzieć bowiem to jedno, a stosować drugie.

Myślę także, że ten wiersz można by odnieść do samej poezji. Czyli takie spostrzeżenie, że oto poeta mowi, ze nie ma potrzeby wpisywania w wiersze każdego codziennego piękna, każdego zachodu słońca itp.itd. Bez tego zapisu życie nadal jest piękne. Każdy szczegół nie musi być zapisany w wiersz, a poeta nie przestanie być poetą, gdy nie napisze wiersza każdego dnia.

Takie refleksje moje dziś. Pozdrawiam Cię. Hej ho!😊🙋🏻‍♂️

Przemijanie jest nieuniknione, i po nas będą powstawać nowe pieśni i opowieści.
Wspaniale to ująłeś w wersach.
Pozdrawiam serdecznie :)

Taki trochę strażnik przyrody bardzo pomysłowy utwór pozdrowienia dla ciebie;)

Jesteśmy tylko ziarnkiem piasku w trybach ulegających ciągłym zmianom rzeczywistości. Pozdrawiam

"dadzą" "dać" rzuca się w oczy.
Dziewiąty wers zapisałbym:
"wyśpiewać porannego koncertu".
Ładny wiersz.
6/5 i pozdrowienia.

Temat przemijania i czasu jest fascynujący.
Pięknie o tym piszesz.
Pozdrawiam serdecznie:)

Twoje wiersze są ujmujące niby prostotą metafor, a przecież jesteś koneserem słów, co doskonale się przekłada na Twoją poezję - czystą - indywidualną.
Zawsze czytam Twoje wiersze z przyjemnością.

Kłaniam się Kornelu.

Bez nas świat nawet lepszy bo odżyje, z nami niekoniecznie.

Z pozdrowieniem

Ja też od dawna wiedziałam, że swiat istniał przede mną i istnieć bedzie, gdy ja zamknę oczy...Interesująco o przemijaniu. Pozdrawiam serdecznie.