otacza mnie zewsząd powietrze wolności
przeszywające me ciało aż do samych kości
jednak niezwykle uparta ma głowa
nie da mu nigdy nawet dojść do słowa
gdyż tak jak zimą wiatry wiosenne
tak jak w chłodny dzień słońce promienne
przez nikogo przeto niespodziewane
jednakże zawsze z radością zostaje przywitane
ta dziewczyna na ławce chce być jak oni
chce by z niej czytać niczym z otwartej dłoni
chciałaby zawsze miłego przywitania
a może po prostu pragnie kochania?

słońce zawsze obecne nic nie oczekuje
nie wymaga od nas nawet głupiego 'dziękuję'
świeci dla ludzi jasno i wyraźnie
pod jego okiem rodzone są wszelkie przyjaźnie
nigdy nie znika i nas o tym zapewnia
że nawet w deszczu, nawet gdy w nocy pełnia
ono tam jest, daleko - lecz z nami
żebyśmy się nigdy nie mogli poczuć sami

lecz czy o słońcu myśli ktokolwiek?
czy kiedyś zostało zapytane o cokolwiek?
co w głębi czuje, czy przed kimś się otwiera
czy może samotność mu czasem doskwiera?
czy słowo dziękuję dla niego jest znane
czy zapewnione, że owszem, jest przez nas kochane?
a gdy świat niebieskim się mu zdawał
gdy czuł, że wyrwany mu serca cały kawał
gdy chmury przysłoniły go jak noc czarne
gdy zwątpił i poczuł, że wszystko poszło na marne
gdy odważył się poprosić cię szczerze
o dłoń pomocną, o kilka rzeczy w ofierze
nimi zaś obecność, nimi zapewnienie
nimi człowiek w kim moc zapuścić korzenie
co wtedy się stało, co robiłeś wtedy
by słońcu pomóc w chwili najgorszej biedy?
więc przyznaj się sam przed sobą, o świecie drogi
czy popatrzysz raz w niebo, zamiast pod swoje nogi?