Po prostu pięknie (szerszy komentarz zbyteczny). Lubię.

Bardzo zagadkowy wiersz

bo serce jest czułym instrumentem ... pozdrawiam serdecznie ...

Serce zawsze zasługuje na szacunek. Nigdy na podeptanie.. Interesujący wiersz :)

Ja też Cię widzę, Szałwiolu! 😊🤗😇😁

A jeśli chodzi o wiersz, to tak sobie myślę, że taki związek frazeologiczny jak "wyryć serce w betonie", który zestawiony jest z informacją, że to serce jest dziecięcym śladem, a także, że ktoś w domyśle dorosły przeskoczył to serce jak przez stopień schodów, to wszystko sprawia, że dotykamy tematyki dość poważnej. Myślę też sobie, że chciałbym spróbować odpowiedzieć sobie na pytanie, które zawarte zostało przez autorkę w wierszu. A moja odpowiedź brzmiałaby tak: Dlatego, że tylko dziecko potrafi na trwale wyryć serce na betonowych schodach dorosłego życia. Tak właśnie odczytuję Twój wiersz, Wiolu. Widzę tu dziecięcą prostotę miłości, która tworzy trwały ślad w człowieku. Nawet jeśli ten dorosły jest tylko przypadkowym przechodniem w życiu owego dziecka. Uderza tu jednak ta dwuznaczność sformułowania "przeskoczyć stopień". Napisałem "dwuznaczność", bowiem jakoś podskórnie nie umiem przeczytać tego wersu wiersza nie widząc w tym jednocześnie skoku ponad stopniem i ponad sercem. I to mnie bardzo porusza. Bo tak, z jednej strony rozumiem i identyfikuję się z tą intencją, żeby nie podeptać dziecięcego serca, a z drugiej rodzi się we mnie pewna doza frustracji, że jednak przeskakując stopień, mógłbym też przeskoczyć to dziecięce serce. To sprawia, że jestem zaklopotany. Chciałbym więc nie omijać tego stopnia (w domyśle: trudności życiowej), a jednocześnie tak na niego postawić swoją stopę, żeby nie zdeptać dziecięcej miłości. To naprawdę nie jest proste. A może właśnie jest... Może właśnie jest! Tylko być może ja jako dorosły człowiek sam w sobie tę sprawę komplikuję. Może należałoby myśleć i działać prościej. Może nawet jak dziecko... Tak sobie myślę, że może to dziecko, które narysowało serce na betonowym schodzie, właśnie chciało, żeby ktoś postawił w jego samym środku swoją stopę. Może to serce w trwale wyrysowane w betonowej codzienności dorosłego człowieka czeka na to, żebym tam stanął i był zupełnie dojrzale obecny. Prawdziwie w tym małym sercu obecny.... Tak sobie myślę właśnie wychodząc od Twojego wiersza, Wioluś. Porusza mnie ten Twój wiersz dzisiaj. Bardzo oddziałowuje na moją wrażliwość ojcowską. Bo tak się rozglądam wokół siebie, i myślę też sobie, że może nawet znam takie dziecko, które mogłoby czekać i na mój ślad w jego pełnym prostoty serduszku. A to dziecko wcale nie musi koniecznie mieć lat np. 5, 9, 11 czy 17... Ono może równie dobrze mieć lat np. 40, 50, 60, 70 i więcej... 😊

Pozdrawiam Cię i zabieram sobie ten Twój wierszyk na dalsze rozważania nocne. 😊 Hej ho! 😊🙋🏻

Ładna mikro opowieść! Serce zobowiązuje nawet, to wyryte na betonie.
Serdeczności Wiolu:))⭐💝

Miniatura o zwykłej z pozoru scenie, która jednak skrywa coś więcej. Dziecięcy rysunek – serce wyryte w brudnym betonie – wydaje się kruche, poszarpane, pełne nieopowiedzianej historii. Linda nie chce go nadepnąć, jakby bała się złamać coś, co już jest poranione.
Zrodziło się we mnie proste, ale mocne pytanie – dlaczego właśnie serce? Może to sygnał, że nawet dziecięce wybryki mają w sobie więcej emocji, niż nam się wydaje.
6/5