,,Zasady moralne w zasadzie niemal zawsze potrafimy przekręcić na własną korzyść. " Ja tak nie potrafię złamane zasady moralne odzywają się sumieniem także podświadomie, czy będziemy tak mogli żyć zależy od tego jak sobie poradzimy by je stłumić. Sumienie w większości oddziaływuje na nas byśmy nie krzywdzili i nie czynili zła, nawet kosztem siebie i własnego szczęścia. Jednak nawet patrząc przez pryzmat własnego szczęścia, co nie zawsze jest egoistyczne , w głębi czujemy sumienie, czujemy,że nie tak nas wychowano, nie tak mówi religia, nie takie są normy społeczne, boimy się często o konsekwencji. Normy moralne powinny być sztywne, ciężko się poruszać z przetrąconym kręgosłupem, ale masz rację, niektórzy mają bardzo silne mechanizmy obronne działają one jak gorset. Dopóki nie krzywdzimy innych nawet wiedząc,że złamaliśmy swoje zasady, ale dla własnego szczęścia, można żyć. Życie jest dla nas nie można żyć tylko dla innych.
Pozdrawiam.

Bywa, że niewłaściwy czas i miejsce początkowo okazują się tymi właściwymi. Ale tak, wszsystko to kwestia sumienia i wyborów, niekoniecznie moralnych. Zasady moralne w zasadzie niemal zawsze potrafimy przekręcić na własną korzyść. Dziękuję Michale i pozdrawiam😊

Dziękuję Joasiu, pozdrawiam ciepło 😊

To albo kalkulacja albo emocja
Każda z nich ma innego doradcę
Serce kieruje emocją rozum kalkulacją
Ja przynajmniej tak mam 🙂
Pozdrawiam serdecznie i życzę miłego dnia buziaki 🙂

Że ślepa to fakt ale myślę, że w tym przypadku to taka emocjonalna kalkulacja.

Dziekuję Marku. Pozdtawiam Cię serdecznie😊

No niby lepiej, żeby dwoje było szczęśliwych niż troje nieszczęśliwych...ale wiesz Waldku jak jest, z uczuciami nie ma żartów, cena czasem jest zbyt wysoka 😊

Tu pełnia skrajnych uczuć peelki do ukochanego, żonatego mężczyzny Taka miłość ma dwie strony, porównanie trafne zatem. Serdeczności Elu. Dziękuję 😘

Rozumiem, a tak ma mnóstwo, bo przeważnie ci fajni to już zajęci, więc nie ma lekko i stąd te rozkminy:). Zresztą u facetów też tak jest. Pozdrawiam.

Musisz mi kiedyś zdradzić jak Ona sobie z tym radzi.

Ha ha Marku, lubię ten Twój konkret. Ta peelka chce bardzo ale nie może chcieć tego akurat mężczyzny niestety. I ja Ciebie pozdrawiam😊

Mądrość niezależna jest od płci ha ha. Ja nie chcę się wymądrzać ale miła czasem jestem😁mogę jedynie przedstawić swój punkt widzenia oparty na doświadczwniach swoich lub mi znanych. A co do pytania...czasem faktycznie ktoś z dystansu lepiej widzi. Dobrego dnia Piotrze i pogody szczególnie wewnętrznej.

K...wa, wybacz mi Wiolu przekleństwo. Ty po prostu mądra Kobieta jesteś. I masz tę intuicję.
Znaczyć to może, że kobiety madrzejszy sa od mężczyzn, odnosząc się do Twojego komentarza. A .. jeszcze jedno - przy okazji o cos Cie moze zapytam, może cos mi rozjaśnisz w pewnej drobnej kwestii odnośnie zachowania obiektu uczuć mojego PL, ktorej nie rozumiem. Jesli mi sie wyleje, a Ty będziesz tak miła :)
Pozdrowienia!

Miałam na myśli, że błędem jest uleganie namiętności jeśli się wie, że nie udźwignie się ciężaru jaki niesie ze sobą rozbicie rodziny. Cierpią wtedy wszyscy czy do tego dojdzie czy jednak nie. Często taki związek przegrywa w codzienności jesli dojdą wyrzuty sumienia, obwinianie ze wszystkich stron i sytuacje z pewnością znane Ci z różnych historii. Co innego jeśli małżeństwo któregoś z tych dwojga funkcjonuje jedynie na papierze a rozwód to kwestia formalności bo i tak przecież bywa. No to są delikatne sprawy a tam gdzie uczucia nie może być niepewności czy zabawy, to jest błąd.

Zatrzymała mnie konkluzja, że jest błędem dopuszczanie do takich sytuacji. W moim przekonaniu pojęcie błędu jest wprost ze swiata racjonalności. I ok, mozna miec tego typu refleksję przy okazji danego uczucia. Ale czy to jest wtedy taka najwieksza milosc? Ona przeciez nie powinna widzieć barier i nie znać pojecia błedu. ????

Co by tu nie kombinować poetycko i nie ocierać się o hipokryzję, kobieta zawsze chce być tą jedyną najważniejszą w życiu mężczyzny, I niech to będzie najpiękniejsze uczucie i choćby cierpiała to jako takie woli zachować w pamięci niż żeby ktokolwiek przez nią cierpiał, niż budować coś na niepewnym gruncie (czytaj tu nieuregulowana sytuacja w poprzednim zwiazku mężczyzny).Błędem jest w ogóle dopuszczanie takich miłosnych sytuacji choć jak wiadomo czasem to silniejsze, wręcz do rozpaczy. Ech, no miłość to piąty żywioł.

To jest tylko jeden z wielu głosów w temacie, więc nie musisz się sugerować, ale dzięki za miłe słowo 🙂

No cóż, to jak dotąd najlepiej podany poglad na tego typu sprawę, jaki słyszałem. Mówię serio, tym bardziej ze jesteś w tym logiczny i szalenie konsekwentny. I jeszcze jedno co sobie uświadomiłem - to ważne. Jesli Ona (przypuszczalnie) ma w sobie tyle konsekwencji w widzeniu rzeczywistości, co Ty, to moje pytanie o siłę traci na znaczeniu. Nie męczę Cie już, ale podziękuję jeszcze, bo to istotne dla mnie co napisałeś. Zatem- uprzejmie dziękuję!

Najpierw dla uszeregowania myśli: o jakiej sytuacji konkretnie mówimy? że on jest w związku, poznaje inną, rodzi się uczucie (zakochanie), ale po jakimś czasie ta nowa sobie odpuszcza z jakichś powodów? Bo nie wiem czy dobrze rozumiem ten ciąg zdarzeń w naszych urywanych komentarzach i niedopowiedzeniach...

Tak czy owak, myślę, że zakochanie może się zdarzyć każdemu. Totalnie każdemu: i księdzu i małżonkowi. Nie ma znaczenia. Ten temat już trochę z Tobą wyrozmawialem pod innym wierszem. Rozróżniam zakochanie (jako rzeczywistość determinowana przez reakcje chemiczno-fizjologiczno-psychiczne w ludzkim organizmie) i miłość (jako uzewnętrznienie sumy wewnętrznego przekonania i uczuć w postaci podejmowania konkretnych działań, podejmowania decyzji oraz bycia odpowiedzialnym za drugą osobę). W tym sensie wydaje się, że pytanie o moralność, które zadajesz dotyczy tej sfery odpowiedzialności. Tak więc z punktu widzenia jakiejkolwiek przyzwoitości - zajęty znaczy zajęty. Nie ma tu więc miejsca na półprawdy pomiędzy wierszami. Inna bajka, że my ludzie gubimy się w tych swoich wyborach. Powodowani mocą przemijających uczuć, emocji, mylnych wrażeń itp. zaczynamy szukać "złotego srodka" pt.: a może mi wolno co nieco, a może jeden sex to jest do wybaczenia, a może prawdziwa miłość wygląda inaczej niż ją mam teraz... I tak brniemy nie zważając na to, że ostatecznie miłością (uwaga! prawdziwą) jest to, co wy-trwa-ło! Wydaje się więc, że jeśli ona "sobie odpusciła" wkraczanie w cudzą przestrzeń, to znaczy że wzięła na siebie odpowiedzialność i całkiem prawdopodobne, że z bólem serca, ale słusznie odstąpiła od burzenia czyjejś codzienności.

cholera za małe to po do pisania tu, a przez to dostaję oczoplasu i rozpraszają mi się myśli... 🤦‍♂️😅

Zaintrygowałeś mnie do szpiku z tematem moralności. Zapewne kwestia wymaga rozważenia obustronnego. Mnie zas intryguje bardzo Jej moralnosc w stusunku do podmiotu, nazwijmy to, zajetego. Czy mozna byc tak etyczną/ym, zeby sobie po prostu odpuscic? Przy zalozeniu, ze to jest to, oczywiście. I jaką siłę trzeba w sobie mieć?

...nie–M

Dostałem w pysk
prawdą
i przygasło zakochanie
na amen! Nietykalne
zmaganie się palące
pożądania i wrażliwości
z
rozumowa...nie–M


Tak mi się napisało po tych – Twoich Wiolu i Piotra –rozważaniach o miłości niepoprawnej. Znane, znane i mnie jest bardzo to cholerne nieposłuszeństwo uczuciowe. Dobrze jest pomyśleć nad tematem moralności w tak szanownym gronie poetów...🙂

Oo la la Łukasz, dziękuję najpiękniej za uznanie 😊

Miniatura - to esencja poematu. Nierozwodniona.
Pozdrawiam ciepło :)

Uwielbiam miniatury, minimum słów, maksimum treści a temat uczuć jak zawsze wdzięczny. Dziękuję Małgosiu 😊

Tak jak mnie Twoje wiersze😊

Wiolu, czytam Twoj wiersz enty raz i raz jeszcze chcę Ci powiedzieć, że jest niesamowity i bardzo bardzo mi się podoba. A właściwie to mnie zachwyca!

O intuicji to prawda, co nie znaczy, że jej słuchamy ech 😉a co do sytuacji, myślę, że w dużej mierze mogło tak być, to nie jest nigdy łatwe. Nie chcę tu wchodzić w niczyje buty, nie powinnam. Fajnie, że przygarniasz mój wierszyk. Dziękuję Ci Piotr i wzajemnie miłego dnia😊

dyptyk*