Gdzieś w Chinach z radości skoczyła
wysoko w powietrze dziewczyna
na widok chłopaka z kwiatami. 
To jej ukochany, jedyny 
na mały wszedł placyk z uliczki, 
szukając dziewczyny oczami.  

A słońce znad dachów skrozłotą
posoką w zmrok słodko się sącząc, 
bursztynem powlekło tę chwilę. 
Więc: trampki zastygłe nad brukiem
i kucyk wygięty półłukiem, 
i uśmiech chłopaka w uliczce. 

Gdy bańka z widoczkiem już pękła,
wraz ruszył z szarpnięciem czas z miejsca, 
opadła panienka na ziemię
i w dłonie klasnęła wesoło, 
rozprysnął się dźwięk naokoło, 
czym przywiódł był przestrzeń o drżenie. 

Zaś z drżenia zrodziła się siła 
i z wiatrem po świecie błądziła, 
by strącić pająka z sufitu, 
gdzieś w centrum Europy, nad ranem, 
gdzie w serce zraniony kochanek, 
już, już spinał palec na cynglu. 

Wciąż wahał się jednak, czy w niebyt
pogrążyć się warto i nie żyć, 
gdy pająk na biurko mu zleciał,
to kota do skoku zjudziło,
gość w szoku spust nagle przycisnął,
a potem gdzieś był sztorm stulecia.